De carrière van Charlie Watts is onderscheidend te noemen in vergelijking tot andere rockhelden
“Zijn leven, werk en tijd in the Rolling Stones.
De geautoriseerde biografie van Charlie Watts.
Met een voorwoord door Mick Jagger en Keith Richards.”
[Recensie] Zo luidt de tekst op de omslag van dit uitermate fraai vormgegeven boek. Dat Jagger & Richards op de omslag worden genoemd is verkoop technisch slim. Het voorwoord van beide beroemdheden is kwalitatief en kwantitatief ondermaats. Een enkele pagina gevuld met algemeenheden. Het lijkt wel alsof ze de man die meer dan een halve eeuw verantwoordelijk was voor het ritme van The Stones niet erg goed kennen. En dat zorgt voor verbazing.
Het boek is geschreven door Paul Sexton. Auteur, journalist, presentator en zijn leven lang fan van de band, een rockgroep die hij meer dan dertig jaar heeft gevolgd. Alle bandleden heeft hij talloze interviews afgenomen. Hij publiceert in The Times en The Sunday Times en heeft diverse documentaireseries gemaakt voor de BBC. Hij schreef ook een biografie over Prince, die in 2021 verscheen. Hij woont in Zuid London.
Herinneringen
Sexton heeft gekozen voor een chronologische structuur in deze biografie welke is opgehangen aan thematische hoofdstukken. Denk hierbij aan de jeugd van Charlie, zijn jazzverleden, de begintijd bij de Stones, zijn gezin, de jaren ’70 en ’80, zijn verzamelwoede en de periode na 1989 (het begin van The Stones als stadion-act).
Het verhaal is veelal boeiend en maakt gebruik van de herinneringen en anekdotes van mensen die Charlie’s pad kruisten in een bepaald tijdvenster.
Charlie Watts bleek in niets de karaktereigenschappen te bezitten die behoren bij de superster die hij is geworden. Een introverte denker die leefde in zijn eigen wereld. Hij hield van jazzmuziek. Hij kon geen noten lezen en hij luisterde nooit naar the Rolling Stones. Hij speelde zelden dezelfde slagpartijen wanneer hij een nummer vaker speelde. Hij improviseerde op basis van een sterk ritmegevoel en had het talent om uiterst strak (regelmatig) te drummen.
In een tijd waarin Mick Jagger en Keith Richards zowel op het podium als daarbuiten uit de ban sprongen, zat Charlie Watts volledig gestoken in maatkostuum met stropdas achter de drumkit, of thuis. Een drumkit die altijd eenvoudig en jazzy bleef. Hij was niet van plan te drummen op drumstellen zoals die bij andere grote rockbands werden gebruikt.
Hij trouwde al op jonge leeftijd en wist daarmee de ongeschreven regel te doorbreken dat je niet trouwt wanneer je beroemd wilt worden. Hij kreeg een dochter Seraphina en op latere leeftijd een kleindochter Charlotte. Zijn gezin nam een grote rol in zijn leven in. Ook toen het bij hoge uitzondering even minder met hem ging en hij ook naast zichzelf, zijn gezin heeft teleurgesteld.
Hij kon het goed vinden met Bill Wyman, bassist van The Rolling Stones tot 1993. Hij had een goede vriend aan Jools Holland maar verder was Charlie het liefst alleen. Alleen met zijn enorme verzameling jazzplaten, klassieke auto’s (Charlie bezat geen rijbewijs), voorwerpen uit de Amerikaanse Burgeroorlog en kunstvoorwerpen kon hij volmaakt gelukkig zijn.
De carrière van Charlie Watts is onderscheidend te noemen in vergelijking tot andere rockhelden. Zijn introverte levensstijl en karakter zijn voor de uiteindelijke kwaliteit van deze biografie ook de valkuil gebleken.
Onsamenhangend
Te veel mensen worden in deze biografie ten tonele gevoerd om uiteindelijk niet veel bijzonders over Charlie te kunnen vertellen. Hierdoor is het verwarrend, onsamenhangend, onjuist, mist het kop en staart ondanks de chronologische aanpak en staat het vol met herhalingen. Dat Jools Holland als toetsenist in de band Squeeze zat en hun eerste hit tevens de eerst gekochte single van dochter Seraphine was, kom ik meerdere malen tegen in verschillende hoofdstukken. Zo zijn er anekdotes die nietszeggend zijn en anekdotes die meerdere keren voorbij komen. En ontbreekt essentiële basisinformatie waardoor het bijvoorbeeld voor de lezer onduidelijk blijft uit welk milieu Charlie afkomstig is of wat zijn gevoelens waren over het vertrek van Bill Wyman bij The Rolling Stones. Samen waren zij immers goed bevriend en vormden zij de ritmesectie van de band. De voorbeelden zijn echter veel talrijker.
Helaas laat ook de Nederlandse vertaling behoorlijk te wensen over. Sommige zaken worden ten onrechte vertaald en verliezen daardoor aan kracht. Ook worden woorden met een andere betekenis letterlijk vertaald waardoor er qua intentie niets meer van klopt.
Een jaar na het overlijden van Charlie Watts (24-08-2021) is deze biografie er al. En ook in de vertaalde editie. Tof dat ervoor is gekozen om een Nederlandstalige versie te publiceren. Dat gebeurt te weinig. Anderzijds had iets meer tijd zowel de auteur als de vertaler kunnen helpen om met een kwalitatief betere biografie te komen. Charlie had dit zeker verdiend.
—
Eerder verschenen op Boekencast
