Een typische zomerthriller
[Recensie] Luuc en Julia zijn al twaalf jaar samen en hebben elkaar leren kennen in de romantische Franse streek De Provence. Het gaat al een tijdje niet echt lekker en om hun relatie een nieuwe impuls te geven gaan ze hun gezamenlijke droom waarmaken. De kans doet zich voor om een kasteel te kopen met een mooi perceel. Een prachtige tuin en een olijfboomgaard. Julia ziet meteen mogelijkheden om daar natuurlijke schoonheidsproducten mee te gaan maken in haar eigen beauty B&B, maar vooral ook om te gaan genieten van het mooie Frankrijk, de mensen daar en vooral weer van elkaar. Helaas brengt deze ‘ik vertrek-droom’ niet wat ze in gedachten hadden…..
Iedereen kent de serie op tv, ‘Ik vertrek’ wel. Auteur Marelle Boersma vertrok zelf een aantal jaren geleden ook vanuit Nederland om haar droom waar te maken in het mooie Portugal. Zij heeft een heel ander verhaal te vertellen dan Luuc en Julia. Zij weet als geen ander wat er allemaal bij komt kijken om een droom succesvol te verwezenlijken. Helaas voor haar hoofdpersonages loopt hun verhaal niet zo voorspoedig. Boersma is nu eenmaal een auteur van de spannende verhalen en dat merk je dan ook in Chateau de Provence. Het is een heerlijk vakantieboek, vlagen spanning, frustratie, onmacht en medelijden wisselen elkaar af. Er is op een dusdanig beeldende en gedetailleerde wijze geschreven dat je de kriebels krijgt om er zelf weer heerlijk tussenuit te gaan máár ook om t.z.t weer naar huis te vertrekken. Want zoals Luuc en Julia, nee……dát is precies zoals het niet zou moeten gaan. Eigenlijk heeft dit boek alles voor een ideale (leedvermaak en spanning) uitzending voor het programma op tv. En dat is een compliment.
Boersma vertelt in flashbacks, die behoorlijk ver terug in de tijd gaan, wat er voorafgaande aan de verhuizing is voorgevallen. Dit doet ze door middel van aparte hoofdstukken en dat leest bijzonder prettig. De opbouw van het verhaal is op die manier logisch, goed te volgen en zorgt voor een hoog leestempo. Je merkt dat Boersma weet waarover ze schrijft, dat zit in de details verwerkt en daarmee verhoogt ze het realistische gevoel tijdens het lezen. Je leert Julia en Luuc precies genoeg kennen maar ze blijven wel wat op de vlakte. Dat geldt niet voor alles in het verhaal gelukkig. Daar neemt Boersma de ruimte en gaat volop de breedte in qua details en sfeer en vooral de rol van Amelie krijgt een mooie plek in het geheel. Dat meisje sluit je als lezer meteen in je hart, Julia doet dat ook. Waarom Amelie zo speciaal is merk je vanzelf en zij is mooi en oprecht neergezet. Ze deed met vlagen mysterieus en zelfs wat spookachtig aan, het past mooi in de kasteelsfeer.
Met Luuc en Julia heeft Boersma twee tegenpolen bij elkaar gezet. Op alle fronten zijn ze verschillend maar dat is vaak ook juist het aantrekkelijke. Dat zal Julia ook gedacht hebben. Luuc is een mysterieuze, charmante man die graag de aandacht naar zich toetrekt. Julia is dit gewend maar tolereert wel heel erg veel van haar man en dat aspect is niet altijd even aannemelijk. Natuurlijk spelen de zakelijke beslommeringen daarin een rol maar echt realistisch is ze daardoor niet. Tegen beter weten in houdt ze vast aan een droom die van meet af aan gedoemd lijkt te mislukken. Het is op zich allemaal ook niet moeilijk om je dat levendig voor te stellen. Boersma vertelt dat allemaal heel overtuigend en gemakkelijk. Het is niet te voorkomen dat je je soms echt in een uitzending van het succesvolle programma waant. Of dat een voor- of nadeel is, moet ieder voor zich bepalen, ik had daar geen last van.
Van meet af aan gebeuren er rare dingen. De energie is niet goed, kriebelig en onheilspellend. Maar volgens Luuc ziet Julia spoken. Maar als dat zo is, waarom reageert iedereen dan zo raar en wat heeft de verdwijning van de geliefde Chérie met het kasteel te maken? De insteek om elkaar weer te vinden leidt juist tot het tegenovergestelde, zo lijkt. Maar waar ligt dat dan aan? Zou het komen door de stempel die de hechte, kleine gemeenschap op hen drukt? Is het dat, waardoor het moeilijk is een plekje bij hen te veroveren? Of komt het toch door die vreemde tuinman die een bijzondere band met Amelie heeft waar Julia zich zorgen om maakt? De landeigenaar, een kille baron, die de normen wil blijven bepalen waardoor zakelijk niets lijkt te lukken, werkt ook niet mee. Alleen Nicolas lijkt zich het lot van het stel aan te trekken, en dan vooral dat van Julia. Intussen is ook iedereen bezig met de vermissing van de flamboyante Chérie. Ze lijkt wel van de aardbodem verdwenen. Als ze uiteindelijk toch wordt gevonden hebben Luuc en Julia de schijn volledig tegen. Er is sprake van veel achterdocht, wantrouwen, verraad, gekonkel, jaloezie en misleiding. De vraag is of al deze factoren een bedreiging vormen voor het uitkomen van hun droom of dat ze het uiteindelijk toch zelf zijn?
Richting de plot had ik al zo mijn vermoedens, het was nét iets te voorspelbaar. Maar daarmee is het verhaal niet minder goed en bij vlagen is het ook best spannend. Het heeft alles in huis om even lekker weg te dromen in de ellende van een ander, je vermaakt je er gegarandeerd prima mee. Chateau de Provence is een typische zomerthriller die je door de goed omschreven details soms echt wat koude rillingen bezorgt. Het gaat over het grijpen van tweede kansen, inschattingsfouten waarmee emigranten vaak te maken hebben in dit soort scenario’s. Persoonlijk kan ik dit soort verhalen wel waarderen, alsof het op papier tot leven komt. En dat zet Boersma, met zo nu en dan toch een subtiele knipoog, mooi neer. 3 dikke sterren voor een lekkere thriller!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
