Elf pagina’s met alleen maar ogen
[Recensie] Het zou sneu zijn om na Driehoek en Vierkant het laatste deel Cirkel niet te bespreken, alhoewel er niet veel nieuws over te zeggen valt. Behalve dat het toch weer gelukt is een nieuwe invalshoek te bedenken en ook dit boek spannend en origineel te maken. En hoe uniek en gewaagd het is. Om geheel zwarte bladzijden te laten zien. En maar liefst elf pagina’s met alleen maar witte ogen in het donker. Elf pagina’s!
Het werkt als een tierelier en is uiteindelijk zelfs erg spannend. De drie vrienden spelen verstoppertje waarbij Cirkel de anderen vraagt niet achter de waterval te gaan zitten omdat het daar donker is. Dat doet Driehoek, die meteen wordt verraden door Vierkant, natuurlijk wel. Bange Cirkel gaat zoeken in de duisternis en daar is het niet helemaal duidelijk wie wie is. ‘Dit is Vierkant niet. Ik dacht dat jij het was.’ Is er wel of niet een derde figuur? Met die cliffhanger laat het duo Barnett/Klassen de kans op een vervolg zelfs een beetje open. Is er nog een nieuwe vorm en welke zou dat dan zijn?
Met zo weinig vormen, verhaallijnen, kleuren en karakters een prentenboekserie maken die van begin tot eind blijft intrigeren, is razendknap; om niet te zeggen geniaal. Steeds weer nieuwe elementen, dit keer de waterval, maar de basis wordt niet uit het oog verloren. Puurder en basaler wordt het niet. Het is nog grappig en spannend ook. Eenvoud is hier tot kunst verheven.
—
Eerder verschenen op Jaapleest
