Toenemende spanning en een nagelbijtende ontknoping
[Recensie] Esther Verhoef kan wat mij betreft de titel ‘Koningin van de Nederlandse Thriller’ krijgen. Ze heeft in er inmiddels drie afgeleverd, die steeds beter lijken te worden. Zo ook met Close-up. Vanaf bladzijde één word je het boek in gesleurd, in dit geval het leven van Margot Heijne in, en het laat je niet meer los.
Door haar ogen kijk je mee naar de nare periode die ze achter de rug heeft (gescheiden, geknakt zelfvertrouwen), beleef je de spanning als ze voor het eerst weer op de werkvloer komt, en voel je haar twijfels. Vooral twijfels aan zichzelf, haar presentatie en haar lijf (ze vindt zichzelf te dik). Die karaktertekening is een sterk punt van Verhoef; ze geeft Margot uitstekend psychologische diepgang mee. Dat doet ze bij alle personages trouwens.
Voor Margot is Leon Wagner een geschenk uit de hemel. Ze ontmoet de mooie, lange man tijdens een vakantie in Londen. Hij waardeert haar en helpt haar om haar eigen slechte zelfbeeld bij te stellen. De man is alleen wat dominant, wat heet, hij beheerst al snel bijna haar leven. Ook jaloezie is hem niet vreemd.
Als daarna vreemde voorvallen plaats gaan vinden in Margots omgeving, krijgt ze argwaan. Is Leon wel de ideale man? Meesterlijk beschrijft Verhoef hoe de spanning tussen Margot en Leon toeneemt. Dat kan niet anders aflopen dan met een nagelbijtende ontknoping. Dat doet het dan ook.
Met heel veel plezier gelezen, complimenten!
—
Eerder verschenen op Nicovoskamp.com
