Dansmuziek van de grote componist
[Recensie] “Geen dag zonder Bach” is een vaak gehoorde uitspraak onder Bach-liefhebbers. Wat zo fascinerend is aan Johann Sebastian Bach weet niemand tot op heden te onthullen. Wat de kenners wel weten is dat Bach de ziel zo weet te raken dat wanneer je eenmaal iets van deze componist hebt tot je laten doordringen, je voor altijd bewonderaar bent van zijn muziek. Het overbekende voorbeeld hiervan is de Matthäus Passion. Johann Sebastian Bach was in zijn tijd nauwelijks bekend, tegenwoordig zijn de fuga’s, de cantates en de Johannes en Matthäus Passions erkend als ware meesterwerken. Maar voor veel minder muzikaal onderlegde mensen blijft Bach’s muziek moeilijk te verteren. Toch zijn er in zijn muziek wel degelijk elementen te vinden, die zijn muziek wat toegankelijker maakt, namelijk de muziek van de dans. Auteur Wim Faas raakte in de ban van deze muziek en schreef er een boek over Dansen met Bach.
Aan het hof van Lodewijk XIV klonk dansmuziek en al snel werden aan diverse hoven op de musettes, gigues en de bourrees gedanst. Dansen wordt populair en een componist is pas een goede componist als hij ook dansmuziek kan schrijven. Bach laat zich daarom ook van zijn beste kant zien. Hij verwerkt diverse dansvormen in zijn cantates, orkestsuites en zijn Brandenburger concerten en de Franse invloeden zijn duidelijk herkenbaar. Maar Bach breidde zijn aandacht uit. Uit zijn partita’s blijkt dat hij zich ook is gaan verdiepen in de Italiaanse muziekstijl, ze zijn een mengeling geworden van beide stijlen. In Dansen met Bach komen diverse dansvormen aan de orde. Faas legt van iedere vorm hun betekenis uit, evenals hun historische achtergrond. Door deze beschrijvingen heen vervlecht de auteur gebeurtenissen uit de levensgeschiedenis van Bach en komen ook tijdgenoten als de componisten Lully en Couperin aan de orde. Wanneer de auteur schrijft over Bachs persoonlijke aard, blijft ook voor Faas alleen de mogelijkheid tot interpretatie over, omdat daarover weinig bekend is.
Zoals auteur en Bach-kenner Maarten het Hart in zijn voorwoord tot dit boek ook al schreef, er was behoefte aan een toegankelijk boek op dit gebied en Faas heeft met Dansen met Bach dit gat opgevuld. Het is een prima informatief boek en bovendien op leuke wijze geschreven. De auteur weet ook goed de sfeer te treffen, als hij over Bach’s tijd schrijft. Dansen met Bach zal er zonder meer toe bijdragen dat meer mensen zullen zeggen: wellicht niet iedere dag, maar toch… Bach mag.
—
Eerder verschenen op leesnieuws.wordpress.com
