"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Dante 3

Zaterdag, 4 december, 2021

Geschreven door: Miriam Borgermans
Artikel door: Johan Klein Haneveld

Spannend, maar voor een deel herhaling van het vorige boek

[Recensie] Disclaimer: ik heb de auteur nooit persoonlijk ontmoet, maar we hebben wel eens contact gehad via Facebook. Ik heb enthousiast recensies geschreven over eerdere delen in deze reeks. Ik heb dit Dante 3 zelf aangeschaft.

Dit is het eerste deel van de Slaves-serie waar ik niet een onverdeeld positieve recensie over kan schrijven. Nou is vier sterren nog steeds een heel redelijke score en dit boek was ook zeker niet slecht. De hele reeks blijft een van de meest indrukwekkende Nederlandstalige SF-creaties die ik ken, met een dystopische wereld die maatschappelijk onrecht aan de kaak stelt middels een fascinerend plot en innemende (zij het misschien niet altijd realistische) karakters. Maar bij dit deel begon mij het gevoel te bekruipen dat de reeks te lang aan het worden is. Dit had (denk ik) het laatste boek moeten zijn. Of in elk geval voelt dit als een onnodig tussenboek, terwijl de vraag naar de chip die de karakters zoeken en wat daar opstaat nog steeds onbeantwoord blijft. Dit gevoel wordt versterkt door het feit dat dit boek voor een groot deel hetzelfde verhaal vertelt als dat van Raven 3 (een boek waar ik wel erg enthousiast over was). Ditmaal wordt het verhaal vertelt vanuit het oogpunt van haar achtervolger, die Raven steeds slechts van een afstand zag. Zij dacht dat het een slechterik was, maar het was Dante, die haar wilde vinden om haar te kunnen beschermen. Maar omdat we uit het vorige boek bijna alle situaties kennen en weten dat ze ontsnapt, ontbrak de spanning. Ook was de desolate omgeving natuurlijk gelijk. Ik ging weer rechtop zitten toen Dante terugkeerde naar Stadsdeel 8, omdat hij dacht dat Raven daar was, en zich daar weer voegde bij zijn vrienden, die het ondergrondse verzet tegen Bastion Alfa, de slavendrijvers, organiseren. Ook de smokkelaar die met hem meegaat was een mooi nieuw karakter. Ik denk dat het krachtiger zou zijn geweest om het verhaal van Dante op te pakken na het einde van Raven 3, met misschien enkele flashbacks naar zijn interacties met het verzet. De eerste twee derde van het boek ontwikkelt het karakter van Dante zich ook nauwelijks. Hij voelt zich depressief over hoe hij Raven heeft behandelt, is wantrouwig naar de mensen om hem heen, weet mensen voor zich te winnen met zijn vechttechnieken en overlevings-‘skills’ terwijl Raven ondanks al zijn middelen weer van hem ontsnapt en de cyclus begint opnieuw. Keer op keer las ik hoe hij haar mee wilde nemen naar de rietmoerassen. Het voelde aan als niet meer dan opvulling.

Misschien was het omdat het plot me niet aansprak, maar het leek alsof het verhaal meer dan eerdere delen met Engelse termen en uitdrukkingen volstond. Ik snap dat in deze toekomst Engels de voertaal zal zijn, maar het kwam voor mij niet natuurlijk over. En soms waren de korte zinnen zo staccato dat de tekst aan duidelijkheid inboette. Tenslotte was dit ook het eerste deel waar ik schrijffoutjes in tegenkwam die mij opvielen (opnieuw, misschien was het omdat het plot me niet aansprak). Een rare zinsopbouw: “Omdat volgens de Hunter veel Grazers tot mijn verbazing geen halsband dragen, kan ik…” En op de volgende pagina een woordje dubbel: “Ze is vast op volslagen op drift.” Om maar enkele voorbeelden te noemen. Ondanks deze kanttekeningen was het einde sterk (tot het weer aansloot bij het verhaal van Raven 3 dat ik al kende), en ik ben nog steeds benieuwd naar het vervolg. Maar eigenlijk hoop ik wel dat de reeks met een a twee delen eindelijk wordt afgesloten.

Geschiedenis Magazine

Eerder verschenen op Hebban