Look up here, I’m in heaven
[Recensie] Auteur en componist Benoît Clerc dankt zijn faam bovenal aan twee zware jongens: Queen Compleet en David Bowie Compleet. Beide dikke boeken met een totaaloverzicht van het oeuvre van deze artiesten verschenen bij uitgeverij WBooks vertaald in het Nederlands.
Eerder verschenen bij deze prachtuitgever voor de muziekliefhebber al identieke boeken over de complete discografieën van the Beatles, the Stones, Bob Dylan, Jimi Hendrix en Pink Floyd. Over Pink Floyd Compleet schreef ik al eerder een recensie.
Zonder je verder te verdiepen in de inhoud van deze boeken, is te zien dat Bowie een productieve muzikant was in vergelijking met veel van de genoemde artiesten. De 119 songs van Jimi Hendrix, de 179 van Pink Floyd, de 189 van Queen, de 213 van the Beatles en zelfs de 365 van the Rolling Stones steken schril af bij de 456(!) songs van the Thin White Duke, Bowie.
Een imposante muzikale carrière die vijftig jaar duurt en achtentwintig studioalbums heeft opgeleverd. De gehele periode vind je als fan en/of lezer terug in chronologische volgorde aan de hand van feiten, analyses, wetenswaardigheden en interviews. Daar waar er veel strijd is tussen the Beatles en the Stones qua fan-schare, geniet Bowie de gun-factor van de meeste luisteraars.
Net zo kleurrijk en veelzijdig als zijn vele alter-ego’s, is zijn muzikale loopbaan. Los van stijlen evolueerde hij volcontinu waardoor hij naadloos aansloot bij de dan geldende trends en tijdgeest. Hierdoor heeft iedereen een eigen periode waarin hij/zij Bowie het allerbeste vond.
De Ziggy Stardust periode, zijn Berlijnse trilogie, de commerciële Let’s Dance periode halverwege jaren tachtig of zijn grungeband Tin Machine in de vroege jaren negentig. Alle periodes tot aan zijn slotakkoord en requiem Blackstar kort voor zijn dood, waarbij hij onder strikte geheimhouding nog slechts fysiek in staat was om een week per maand te werken in de opnamestudio’s. De studio die kort na zijn overlijden noodgedwongen haar deuren moest sluiten.
Naast alle info over de songs, de personele bezettingen (Wie wist dat Led Zeppelin gitarist Jimmie Page al soleerde op de in maart 1965 uitgebrachte single ‘I pity the fool’?), en de vele tekstuele schatten, valt op dat het samenstellen van dit boek engelengeduld heeft gevergd. Wat een werk zal dit zijn geweest.
Ruim vijf pond weegt deze jongste telg uit de Compleet-serie. Qua suggesties voor een volgend deel wil ik Fleetwood Mac, Frank Zappa en Depeche Mode tippen.
Ik kan nog veel meer schrijven over de honderden prachtige (kleuren)foto’s die het boek verrijken, de hoge kwaliteit van de Nederlandse vertaling, de verborgen ‘Diamond Dogs-coverfoto’ onder het losse omslag, de uitgebreide index en de trefwoordenlijst, de lay-out en grafische vormgeving. Ik doe het niet.
Voor alle fans en niet-fans is dit boek, het ultieme boek om te kopen, te geven en te krijgen. Een nieuw meesterwerk is hiermee postuum aan zijn immense oeuvre toegevoegd. Ik geef dit boek 5 sterren!
Persoonlijke songtekst:
‘Look up here, I’m in heaven
I’ve got scars that can’t be seen
I’ve got drama, can’t be stolen
Everybody knows me now
Look up here, man, I’m in danger
I’ve got nothing left to lose
I’m so high it makes my brain whirl
Dropped my cell phone down below
Ain’t that just like me?’
(David Bowie – ‘Lazarus’)
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
