Hoe ging het toch met Emma?
[Recensie] Op mijn leesreis door de provincies las ik Het huis van de zeven zusters, waarmee Elle Eggels sinds 1998 veel lezers trok. Het gaat over de jeugd van Emma met haar moeder en zes tantes in hun bakkershuis in Limburg. Emma’s vader vertrok toen zij nog een klein meisje was. Het boek eindigt als Emma vijftig is en op een kruispunt van haar leven staat. Toch duurde het zeventien jaar voor er een vervolg kwam: De achtste zuster.
Na de dood van haar man vertrekt Emma naar haar zoon in Spanje. Terwijl Emma altijd op haar Limburgse geboortegrond is gebleven, heeft zoon Christian zich daarvan losgemaakt. Daarin lijkt hij op zijn opa, waarvan hij ook zijn muzikaliteit erfde. Emma blijft een aantal maanden in Spanje en ontmoet allerlei mensen. Christian trouwt met een meisje waarvan Emma denkt dat ze niet bij haar past. Hij laat het zomaar gebeuren.
“Ik was ook verwonderd over de streling van de wind, die hier zoveel vriendelijker was dan de wind waaraan ik gewend was. Ik luisterde naar de omgeving, die zich amper bewoog totdat er een uil doorheen vloog.”
Om beter Spaans te leren, vertrekt Emma naar Mexico. Christian is daar ook geweest en hij vond er veel inspiratie voor zijn muziek. Emma ontmoet ook daar allerlei mensen en krijgt een liefdesrelatie met een Amerikaan. Maar dan krijgt ze telefoon uit Nederland: haar moeder is ziek en gaat misschien wel sterven. Ze besluit om terug te gaan, met het idee dat ze zodra het kan weer naar Mexico reist.
Terug in Limburg komt ze haar jeugdliefde tegen. Hij wil hun liefde alsnog een kans geven, maar wat wil Emma? Ze denkt in die periode na over hoe haar leven tot nu toe. Emma’s familie heeft bepaald hoe het is gelopen en zo hebben de overledenen nog steeds invloed. Ik vind het mooi hoe het omgaan met de doden in Mexico wordt gekoppeld aan de katholieke wortels van Emma. De geesten zijn soms nog hier en kunnen van zich laten horen. Elle Eggels laat in het midden of dit letterlijk moet worden opgevat. Dat maakt ook niet uit.
Een minpuntje vind ik dat Emma niet gaat werken. Het lijkt of Emma altijd huisvrouw is geweest en nu leeft van de opbrengst van haar verkochte huis. Op haar vijftigste gedraagt ze zich al als een oude oma. Nu wordt ze ook oma in het boek, maar ze lijkt mij nog te jong om met pensioen te gaan. Verder is dit weer een fijn boek met mooie zinnen en diepe gedachtes. Het einde is weer enigszins open, want Emma heeft nog wat jaren te gaan, waarin ze zelf zal bepalen hoe ze haar leven leidt.
—
Eerder verschenen op Lalagè leest
