Ontzagwekkend goed geschreven!
[Recensie] Augusta Hope heeft altijd het gevoel gehad dat ze er niet bij hoort, dat ze anders is. En dat klopt. Op haar zesde leerde ze het woordenboek uit haar hoofd. Op haar zevende verbeterde ze haar docenten. Tegen de tijd dat ze acht was, had ze haar lievelingsland in de wereld uitgekozen op de klank van de naam: Burundi.
Nu ze volwassen is, voelt Augusta zich nog steeds niet thuis in het stadje waar ze met haar ouders en tweelingzus woont. Wanneer een afschuwelijke tragedie haar leven overhoop gooit, is ze vastberaden uit te vinden waar ze dan wel thuishoort.
Op de cover staat twee keer een oranje libelle afgebeeld. Deze oranje zonnewijzer komt uit Afrika.
Tweeling
Augusta Hope is de helft van een tweeling. Ze werd geboren de dag na de geboorte van haar zus Julia. Ze voelt zich thuis daadwerkelijk op de tweede plaats komen. Augusta en Julia verschillen in bijna alles van elkaar, zowel hun uiterlijk als hun karakter zijn tegenpolen. Augusta heeft donker haar, is ontzettend nieuwsgierig, leergierig en ze is vaak opvliegend als ze het gevoel heeft dat iemand haar tegenwerkt. Julia daarentegen is blond, nogal op zichzelf, beheerst in haar doen en laten en meestal het zonnetje in huis.
In De andere helft van Augusta Hope lees je afwisselend een hoofdstuk uit het gezichtspunt van Augusta en van Parfait. Augusta wordt door haar vriend ‘libel’ genoemd omdat haar gedachten alle kanten op schieten. Parfait is een vluchteling uit Burundi, hij leest veel en wil naar Spanje om te ontsnappen aan de armoede.
De zinnen zijn lekker kort, en vaak voert poëzie de boventoon. Hierdoor wordt je opgezweept om snel verder te lezen om mee te maken wat de hoofdpersonen ervaren.
“We waren vol verwachting.
Weet je wel hoe groot en sterk dat woord is – verwachting? Het vervult je zodat je vanbinnen tintelt. Wij tintelden van Spanje, van de hitte, de Kust van het Licht, van vijgenbomen, castagnetten en gitaren, dus toen we eenmaal op het vliegtuig stapten, waren we als champagneflessen die op het punt stonden ontkurkt te worden.
Het moment kwam steeds naderbij.”
Dol op woorden
Augusta is dol op woorden en dat merk je als lezer! Ze leert zelfs Spaans en het woord “duende” is heel belangrijk in dit verhaal. Ze kwam als kind tot de conclusie dat Burundi het land met de beste naam van de wereld was. Joanna Glen laat de personages Augusta en Parfait op de een of andere manier naar elkaar toegroeien, soms raken Augusta en Parfait elkaar zelfs een beetje.
Een hoofdstuk over Parfait eindigt met de woorden: “Dingen veranderen immers, Parfait” en op de volgende bladzijde begint het hoofdstuk over Augusta met de woorden: “Dingen veranderen.”
Er gebeurde iets in Spanje toen de zussen met hun ouders op vakantie in Spanje waren. Het is een geheim dat zelfs Julia nooit heeft willen delen met Augusta. Schuldig zijn en schuldgevoelens hebben zijn belangrijke onderwerpen in dit verhaal vol dramatiek.
Geloofwaardige personages
Alle personages zijn geloofwaardig beschreven, ze zijn indrukwekkend en blijven daarom in mijn hart gesloten. De andere helft van Augusta Hope heb ik na het lezen met een diepe zucht van ontzag voor Joanna Glen gesloten. Het boek staat nu weer in mijn boekenkast om nog een keer van te kunnen genieten.
“El duende” is de geest van evocatie. Het komt van binnenuit als een fysieke en/of emotionele reactie op kunst. Het is wat je koude rillingen bezorgt, je doet glimlachen of huilen als lichamelijke reactie op een artistieke performance die bijzonder expressief is. Het is een magisch moment.
De andere helft van Augusta Hope heb ik ervaren als “Duende” met een hoofdletter.
—
Eerder verschenen bij Graag Gelezen
