De schrijver weet je aandacht vast te houden met bizarre verslagen
[Recensie] Een net afgestudeerde psychiater neemt een baan aan bij het Connecticut State Asylum. Hij is nog jong, naïef, vol ambitie en denkt dat het ziekenhuis zit te springen om zijn kennis en capaciteiten. In het ziekenhuis verblijft al ruim vijfentwintig jaar een patiënt. Niemand weet nog zijn echte naam, iedereen noemt hem Joe. Hij zit in isolatie en krijgt geen therapie meer, alleen medicatie. Parker raakt gefascineerd door deze mysterieuze Joe en wil degene zijn die hem weet te genezen. Het wordt hem echter met klem afgeraden. Dit zorgt ervoor dat Parker zich juist nog meer in de zaak vastbijt. Hij komt erachter dat Joe als kind weliswaar kort een diagnose heeft gehad, maar aangezien zijn symptomen steeds op onverklaarbare wijze veranderden konden de artsen geen goed beeld vormen van wat hij nou precies heeft. De patiënt is gevaarlijk en onbehandelbaar, hij zal daardoor nooit meer vrijkomen. Alle therapeuten die met hem in aanraking zijn gekomen, zijn zelf opgenomen met zware psychische klachten of hebben zelfmoord gepleegd. Parker besluit de behandeling van Joe voort te zetten en hij merkt al gauw dat er iets vreemds aan de hand is met de patiënt en dat de behandeling nog gevaarlijker en mysterieuzer is dan hij had kunnen vermoeden.
Het verhaal heeft een verrassend en interessant begin, het wordt gebracht alsof er een daadwerkelijk bestaand manuscript is gevonden, dat eerder in de vorm van blogs online was verschenen op een medische site. Dit gegeven voert gelijk de spanning en nieuwsgierigheid al op naar wat er gaat komen. De schrijfstijl is los en informeel. De psychiater schrijft alsof hij tegen je praat. Hij schrijft zijn verhaal onder de pseudoniem Parker om zichzelf te beschermen. Ook voor het ziekenhuis, de patiënten en het personeel gebruikt hij gefingeerde namen.
De angstverzamelaar is een spannend verhaal en het leest vlot. De schrijver weet je aandacht vast te houden met bizarre verslagen die Parker over Joe leest. Je vraagt je af wat er aan de hand zou kunnen zijn. Is het daadwerkelijk een onbekende psychiatrische aandoening of is er iets bovennatuurlijks aan de hand? Het boek is een psychologische thriller met horrorelementen, wat de spanning nog eens versterkt.
De schrijver heeft met Joe een intrigerend en beangstigend personage neergezet, het is gewoon eng wat voor letsel, zowel lichamelijk als psychisch, hij al vanaf zijn vroege jaren in het ziekenhuis toe weet te brengen aan personeel en vooral kamergenoten. Parker wordt zijn nieuwe behandelaar en neemt in eerste instantie het dossier door. De gebeurtenissen en de sessies die hierin beschreven zijn, maken je erg benieuwd maar de mysterieuze patiënt Joe. Parker krijgt steeds meer het gevoel dat er bepaalde zaken niet kloppen.
Tijdens het lezen liep ik er tegenaan dat het verhaal soms meer leest als een dagboek dan als een blog. Het is dat Parker af en toe de lezers van zijn blog aanspreekt en het heeft over het schrijven van blogposts. Op die momenten werd ik mij er weer van bewust dat het verhaal niet als verslag of dagboek bedoeld is, maar als een blog. De posts van Parker zijn erg lang, soms meer dan twintig pagina’s. Als hij een echte blogger zou zijn geweest, zou hij al snel de aandacht van zijn lezers zijn kwijtgeraakt door de enorme hoeveelheid tekst en de te gedetailleerde beschrijvingen die los staan van de patiënt.
De inhoud van het verhaal daarentegen was erg goed en het geheim rondom de beangstigende patiënt Joe intrigeerde mij en gaf mij regelmatig de kriebels. Over het geheel gezien is De angstverzamelaar een goed en spannend debuut en ik geef het 3 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
