Een zomerkamp om weer normaal te worden
[Recensie] Maddie heeft veel last van angstaanvallen. Wanneer ze voor de zoveelste keer een angstaanval krijgt op school, is haar moeder er klaar mee. Ze besluit om Maddie naar een zomerkamp te sturen waar ze kan leren om weer normaal te worden.
Maddie ziet dit echt niet zitten. Ze besluit dan ook voor zichzelf om tijdens het kamp alles en iedereen zoveel mogelijk tegen te werken en geen vriendschappen te maken. Bovendien, hoe kan je nou vriendschap maken met tieners die allerlei problemen hebben?
Daar komt ze echter al snel op terug. Haar kamergenoot, Lily, blijkt namelijk toch wel erg gezellig te zijn. En Alex maakt een stuk meer in haar los dan ze van tevoren kon vermoeden. Samen ontdekken ze het verleden van het kamp en gaan ze op een emotioneel avontuur.
Mentale gezondheid
Al vanaf het begin merk je dat de auteur, Stefanie Sybens, mentale gezondheid heel erg belangrijk vindt. Maddie leer je kennen op de eerste pagina, terwijl ze vastzit in haar angstgedachten. Sybens weet dit direct erg pakkend en ook realistisch neer te zetten, zoals te zien is aan onderstaand citaat.
“Het was moeilijk te zeggen hoe ik me precies voelde. Mijn gedachten sprongen van het ene doemscenario naar het andere, en ten ik eenmaal begon me zorgen te maken, kon ik niet meer stoppen.”
Deze start geeft een goede eerste indruk van het verhaal. Je weet direct dat het in dit verhaal draait om mentale gezondheid. Ik had dan ook hoge verwachtingen voor de rest van het boek, maar ben helaas teleurgesteld.
Op zomerkamp
Daar waar Sybens start met een realistisch, interessant en pakkend hoofdpersonage, is de uitwerking van de rest van het verhaal matig. Maddie wordt naar een zomerkamp gestuurd om weer ‘normaal’ te worden. Op deze manier wordt Maddie neergezet als een personage die niet normaal is, terwijl we juist naar een inclusieve maatschappij willen waarbij we mentale gezondheidsproblemen graag als normaal willen zien en waar we er juist over willen kunnen praten. Hier slaat Sybens met deze woorden de plank dan ook totaal mis.
Naast dat het omschrijven van het doel van het zomerkamp niet juist is, is de setting in het zomerkamp ook onrealistisch. De jongeren krijgen handvaten aangereikt waarmee ze hun problemen in de hand kunnen houden of oplossen, tot zover zeker realistisch. De jongeren krijgen echter heel veel vrijheid in het kamp, ze kunnen van het terrein weglopen en gebruikmaken van bijvoorbeeld drank, terwijl aan het begin de mobiele telefoons ingeleverd moeten worden en het geheel juist overkomt als een strenge bedoeling. Daar waar de jongeren horen te werken aan hun mentale gezondheid krijgen ze de vrijheid om hun klachten juist te verergeren. Dit strookt in mijn ogen niet met elkaar.
Stefanie Sybens woont op dit moment in Londen. Ze is oorspronkelijk Vlaams, maar schrijft in het Engels. Uitgeverij Hamley Books heeft The Alliance of Outcats vertaald naar De Club der Buitenbeentjes.
Ondanks dat het geheel onrealistisch overkomt, zitten er ook zeker positieve kanten aan het verhaal. Zo is de schrijfwijze prettig en mooi. Bepaalde zaken worden prachtig omschreven en het geheel leest gemakkelijk weg. Daarnaast worden er prachtige vriendschappen opgebouwd in dit verhaal, wat hartverwarmend en hoopvol is. Dit geeft het boek zeker iets extra’s en maakt het dat het ook zeker vermakelijk is.
De Club der Buitenbeentjes is een Young Adult voor mensen die graag willen lezen over hartverwarmende vriendschappen en relaties. Vanwege het onrealistische gedeelte is het boek niet per se aan te raden, maar het hoofdpersonage Maddie geeft wel een inkijkje in het leven van een tiener met een angststoornis.
—
Voor het eerst verschenen op Meerboekenblog2
