Grensoverschrijdend boksen voor de liefde
[Recensie] Negentien was de Mexicaanse Aura Xilonen toen ze debuteerde met de wervelende roman De cowboykampioen en dat is er ook wel wat aan te merken. Haar onstuimige verhaal over een jonge migrant in het zuiden van de VS lijdt aan jeugdige onevenwichtigheid.
“Explosieve woorden zijn zoveel echter dan die contrasterende fatsoenswoorden, zoetsappige tuttebellen, die archaïsche, allang in onbruik geraakte, bejaarde kutwoorden. Doe mij die slettebakken maar, woorden die alles in één klap zeggen en niet beetje bij beetje.” Hier spreekt Liborio, zeventien jaar oud en omdat hij in Mexico al te gewelddadig uit de hoek is gekomen naar de VS gevlucht. Hij werkt er in een boekhandel tot hij op een dag een bloedmooi meisje uit handen van een stel handtastelijke leeglopers redt, wat hem op een gigantische rammeling komt te staan, waarna de boekhandel netjes in gruzelementen wordt geslagen. Aireen, blijkt de schoonheid te heten die aan de basis van al dit onheil ligt en Liborio steekt het in zijn hoofd dat hij haar het hof moet maken. Aangezien zij mannelijke avances kan missen als kiespijn en zij haar handen vol heeft met het verzorgen van haar bejaarde opa lukt dit niet zo goed.
Dit is het uitgangspunt van Aura Xilonens als een wervelwind over je heen walsende debuutroman De cowboykampioen. Xilonen ontpopt zich als een ware woordentovenares die vooral uit is op grappige effecten en daarbij rijkelijk put uit een grabbelton vol understatements en overdrijvingen. Liborio is jong en onervaren, wil ze de lezer al te duidelijk meegeven, en daarom beschrijft zij hem zo onbehouwen. Naarmate de roman vordert en de jongen zich steeds meer voegt naar de mares van het Amerikaanse bestaan kalmeert zijn taal ook wat. En dat is maar goed ook, want we kunnen ons niet voorstellen dat er ook maar één enkele lezer bestaat die 350 pagina’s van Xilonens speedproza doorstaat zonder nadien een paar Xanaxen of Temesta’s te moeten slikken.
Mettertijd wordt De cowboykampioen dus conventioneler. Aanvankelijk botst de trage, ietwat ongeloofwaardige en zeemzoeterige plot van het boek met de flitsende taal en krijg je als lezer de indruk dat er onder de slagroom maar een eenvoudig taartbodempje schuilt. Eens die slagroom verdwenen wordt dit vermoeden bevestigd. De cowboykampioen blijkt dan een heel gewoon boekje te zijn. Liborio laat zich nogal clichématig uitbuiten als katoenplukker of onbetaalde poetsman om uiteindelijk zijn ware aard te ontdekken in de bokssport. Maar wat kan je ook anders verwachten van iemand die zich in macho Mexico een weg uit de luiers gevochten heeft? Na een paar trainingen is hij ongenaakbaar en met zijn hulp zal het opvangcentrum waar hij een tijdje gewoond heeft verder kunnen bestaan. En wat met de liefde, vraag je je dan af. Zal Romeo zijn Julieta krijgen? Natuurlijk niet, dat zou er net te ver over zijn, maar het geluk wenkt desalniettemin. De cowboykampioen, bedenk je na het dichtslaan van deze roman, is een suikerspin op een hardcore stokje.
—
Eerder verschenen in De Morgen
