Klein verhaal met hoge impact
“De kinderwagen stond daar zomaar.” Deze zin leidt de verontrustende geschiedenis in van een vrouw die in de Britse badplaats Margate een kinderwagen meeneemt. Met baby. Het kind krijgt van haar de naam Albert en ze verzorgt hem in haar (het is 1938) Austin Ruby. Met het kind in de Austin, haar ‘huis’, trekt ze langs een aantal andere badplaatsen aan de Engelse kust en merkt dat het toch wel lastig is, zo’n baby. Heel lastig zelfs. Na een paar weken wil ze het kind graag teruggeven aan de ouders, maar dat is moeilijker dan het lijkt.
Gerard Donovan schreef met De diefstal van Albert een schrijnend verhaal over eenzaamheid. De vrouwelijke hoofdpersoon heeft geen gezin, geen werk en binnenkort ook geen geld meer. Bovendien is ze behept met een minimum aan contactuele eigenschappen zodat voeling met de buitenwereld, of zoiets als een netwerk, er niet in zit. Tel daarbij een onvervulde kinderwens en de kidnapping van een baby is opeens niet meer zo vreemd. Ze doet het gewoon, de baby meenemen. Maar daarna pas ontdekt ze dat aan zo’n kidnapping consequenties kleven.
Vlak na haar daad is dat nog niet aan de orde. De vrouw zonder eigenschappen (laten we haar zo noemen) glijdt geruisloos tussen de mensen door. Ze is zo onopvallend dat ze onzichtbaar blijft in de menigte. Triest, maar in dit geval ook handig, omdat ze met een wederrechtelijk verworven baby rondsjouwt. De baby blijkt echter best veel lawaai te maken als hij honger heeft, en ook gevoed en verschoond te moeten worden. Dat allemaal op de achterbank van een kleine auto maakt dat haar impulsieve daad in haar gezicht ontploft. Teruggeven aan de ouders dan maar? Maar hoe?
Dat gaan we hier niet verklappen. Donovan weet het in elk geval spannend te beschrijven. Wat we tussen de regels door lezen is de wonderlijke vervorming die een menselijke geest krijgt bij extreme omstandigheden, zoals barre eenzaamheid en uitzichtloosheid hier, en zo wordt aangezet tot dit soort daden.
Veel woorden heeft Donovan niet nodig, maar ondanks het vrij korte verhaal staat de tekst vol rake uitdrukkingen en observaties. De hoofdpersoon: ”Ik had bij mijn geboorte een geschenk gekregen. Mijn gelaatstrekken zijn onopvallend… Mijn gezicht is bij de eerste oogopslag weer verdwenen. Ik zag mensen dikwijls al vergeten hoe ik eruitzag als ze nog naar me keken.”
Over het aangeplakte vermissingsbiljet van de gestolen baby: “Daar was hij, mijn lachende Albert. Zijn portret, in het midden vastgeplakt, wapperde heen en weer op de angstwekkende manier van een verdwijning: zo zag je hem, zo was hij weg.”
Ook haar auto, de Austin, blijft niet in het geheugen steken: “De wegen waren vol Austins, ze werden gecamoufleerd door hun aantal. Ze waren de ruimte tussen regendruppels in een bui. Niemand zegt: daar gaat een regendruppel.”
Over haar liefde voor Albert: “Ik wilde dat hij altijd de baby bleef die bij de eerste aanblik mijn hart had gestolen… In Alberts aanwezigheid smolt elke smet en schaduw in mijn binnenste weg. Hij was een spons voor alles wat er bij mij verkeerd was gegaan.”
Een aanrader.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles Ook gepubliceerd op Nico’s recensies
