De dorpse sfeer is sterker neergezet dan de spanning
[Recensie] Eva is kunstschilder. Ze is geboren en getogen in het idyllische dorp Vorden, in de Achterhoek. Ze krijgt een mooie opdracht van haar buurman, baron Frederick van Zonnewoud. Wanneer ze vervolgens met hem wil afspreken om haar tot dan toe gemaakte werk te bekijken, blijkt hij van de aardbodem te zijn verdwenen. Het dorp roddelt erop los, maar Eva vindt dat het maar roddels zijn en besluit een zoektocht te starten.
Intieme whodunnit
Cosy Crime is een vrij nieuw sub-genre van de crime-fictie boeken. Het bevat vaak intieme locaties, detectivescenes en een thrillergevoel zonder de bloederige details. Dit vind je ook terug in De dode die niet werd gemist.
Het boek is onderverdeeld in korte hoofdstukken. In combinatie met de prettige schrijfstijl van Corine Hartman vlieg je door het boek heen. Het leest vlot weg en het verhaal is goed te volgen. De zinnen lopen soepel over in elkaar. Opvallend zijn de zeer gedetailleerde beschrijvingen.
De omgeving is bij een cosy crime erg belangrijk en dit weet Hartman dan ook goed neer te zeten. Het gehele boek ademt een dorpse sfeer en je kunt je door de bloemrijke omschrijvingen echt in het dorp wanen. Daarbij lijkt men alles te weten over de bewoners van het dorp en wordt er flink wat af geroddeld, wat het dorpse gevoel alleen maar versterkt. De setting van deze cosy crime is sterk uitgewerkt en zeker interessant om over te lezen.
Waar blijft de spanning?
De spanning in deze whodunnit is spijtig genoeg ver te zoeken. Als lezer wil je graag weten wat er met baron Frederick van Zonnewoud is gebeurd, maar meer dan een nieuwsgierig gevoel is het niet. Eva komt algauw met het vermoeden dat iemand een moord moet hebben gepleegd, door één aanwijzing. Dit is wat vergezocht en geeft een wat té dramatisch effect. Het realistische gevoel vloeit hierdoor uit het verhaal.
Hoe verder Eva komt met haar zoektocht, hoe dringender ze overkomt en hoe onrealistischer het geheel voelt. Op dit punt is de setting van het verhaal een stuk interessanter dan wat er met de baron is gebeurd.
Wanneer een neef van de baron om de hoek komt kijken, raak je toch wel weer benieuwd naar wat er gebeurd zou kunnen zijn. Door Eva’s overtuiging dat de baron is vermoord, ga je zelfs, door wat je in de tussentijd over de verschillende personages te weten bent gekomen, vermoeden wie de moordenaar dan is. Dit maakt het een tikkeltje spannend, maar helaas niet voldoende. In het gehele boek ligt het spanning niveau laag en blijft het ‘ik-moet-weten-hoe-dit-eindigt gevoel uit.
Unieke wendingen
Richting het einde brengt Hartman een aantal wendingen in. Wendingen die je absoluut niet ziet aankomen. Dit maakt dat je toch vol verbazing verder leest en graag wilt weten hoe het eindigt. Wanneer je weet hoe de vork in de steel zit, voelt het echter juist weer overdreven en enorm onrealistisch, waardoor je het boek met een onprettig gevoel weglegt.
—
Eerder verschenen op VrouwenThrillers.nl
