Een tijd ervoor en een tijd erna
[Recensie] Thelma is een bewust ongehuwde moeder. Hoewel, ze is bewust niet gehuwd toen ze merkte dat ze zwanger was, omdat ze geen vertrouwen had in een huwelijk met de vader. Ze is moeder geworden van Louis en hun band is hecht. Wat je als moeder nooit hoopt mee te maken gebeurt haar toch. Samen zijn ze onderweg, hij met zijn skateboard en zij wordt opgeslokt door haar werk en is telefonisch met haar baas in gesprek. De twaalfjarige Louis wordt aangereden door een vrachtwagen. Thelma hoort het, maar ziet het niet gebeuren.
Eenmaal in het ziekenhuis wordt hij “onder zeil” gehouden om geen pijn te ervaren. Zijn situatie is ernstig en er wordt haar medegedeeld dat hij in een zorgwekkende, vegeterende coma is en hij een maand krijgt om te ontwaken. Ze reageert hier, naar omstandigheden, vrij rustig op.
“Ik weet dat mijn laatste gedachten over mijn zoon negatief waren. Iets in de trant van zijn constante behoefte aan aandacht, het feit dat ik geen minuut voor mezelf had, zijn jeugdige egoïsme, mijn behoefte aan wat lucht, verdomme. Ik geloof werkelijk dat het laatste woord dat ik dacht in verband met dat wezentje, vlees van mijn vlees, dat ik duizenden uren heb gewiegd, met wie ik duizenden uren heb gezongen, dat me zoveel gelach, trots en vreugde heeft bezorgd, het laatste wat ik in mijn vastgeroeste brein in verband met hem zei, wel degelijk dat klote-gvd was.”
Heel mooi wisselt het perspectief regelmatig tussen moeder en zoon, twee verhaallijnen en beide vanuit het ik-perspectief. Louis ontdekt na verloop van tijd zelf dat hij nog in leven is. Hij krijgt wat gevoel terug in de toppen van zijn vingers, maar het enige dat hij zelf kan sturen, zijn z’n gedachten. Dat levert grappige passages op.
“Nou, het spijt me, want ik heb je volkomen op een dwaalspoor gezet. Ik denk toch dat ik nog leef. Er slecht aan toe, maar ik leef. Als we op BMF TV zaten zou er een rode banner over het scherm gaan: ‘Breaking news: hij leeft.’ Ik moet zeggen, het was niet makkelijk om erachter te komen. Ik had er tijd voor nodig. O, dus jij was er al van op de hoogte dat ik nog leef? Waardeloos dat je het eerder wist dan ik.[…] Ik begon te huilen. Vanbinnen natuurlijk, vanbuiten pokerface.”
Aan zijn bed doet ze alles om zijn zintuigen te prikkelen, met als doel hem uit zijn coma te halen. Wanneer ze thuis in zijn kamer een notitieboekje vindt beginnen er plannetjes op te borrelen. Louis heeft namelijk een bijzondere bucketlist. Ze vertelt hem dat ze al zijn wensen voor hem zal beleven om hem er naderhand verslag van te doen, alles te filmen en de video aan zijn bed af te spelen. Alles in de hoop dat hij erop zal reageren. Tot groot vermaak van Louis zal ze ook de borsten van zijn lerares moeten aanraken. Hij begint in de gaten te krijgen dat zijn moeder wat aan het veranderen is, de zakenvrouw heeft ontslag genomen en is veel vrolijker en spontaner geworden.
Een van zijn grote dromen is om naar Tokyo te gaan, daar op alle knopjes op Japanse wc’s te drukken, in een restaurant blind vijf gerechten te bestellen… en alles op te eten! Binnen no time heeft Thelma een ticket geboekt en is op weg naar Japan. Zo volgt de ene reis vliegensvlug de andere op.
Tot zover is het vermakelijk om te lezen hoe de wensen vervuld worden. Zwaar wordt het verhaal nergens, de luchtige toon houdt het licht. Dit betekent ook dat er nergens echt een appèl op de emotie van de lezer wordt gedaan. Het geheel blijft helaas oppervlakkig en het geeft de indruk dat de auteur door het verhaal is gedenderd, zonder het beter uit te werken. Het teveel aan toevalligheden maakt de plot flauw en kinderlijk.
Het idee voor dit debuut heeft absoluut potentie, maar het mist diepgang en psychologisch uitgewerkte personages. Ook al is het fictie, het identificeren met de moeder was voor mij erg lastig. Dat ze haar zoon achterlaat en plaatsvervangend plezier kan maken, wanneer hij op het randje van het leven bungelt, komt niet plausibel over.
De auteur heeft veel verschillende thema’s in zijn boek willen verwerken, maar het komt nergens uit de verf. Het onderwerp is een aangrijpend thema, maar het maakt de hoge verwachtingen die de cover en de achterflap beloven, niet waar.
—
Eerder verschenen op Metdeneusindeboeken
