Niet zo gedurfd
[Recensie] De jaren zestig is een decennium dat nog steeds de verbeelding aanspreekt, zo blijkt ook uit dit boek van [de Vlaamse/red] ex-journalist Dirk Tieleman. In het kader van de huidige cris [2013/red] is is het contrast met de economische voorspoed en het algemene optimisme van de jaren zestig groot. Tieleman stelt zichzelf maar één vraag: hoe is het ooit zo ver kunnen komen? Hoe komt het dat het tij zo drastisch gekeerd is?
Laat een ding duidelijk zijn: echt vrolijk word je niet van dit boek. Hoewel Tieleman ook mogelijkheden voor de toekomst schetst, is de toon van dit boek overwegend pessimistisch. Samen met enkele grote figuren uit de jaren zestig, met Louis Croonen als belangrijkste ‘kroongetuige’ (pun intended door Tieleman?), wordt er teruggeblikt op de golden sixties. Louis Croonen was een allrounderdie van elke business in België geproefd heeft. De man overtuigde ooit het Amerikaanse bedrijf Ford om in Genk een vestiging op te starten. Daarnaast heeft hij ook verschillende dag- en weekbladen mee uit de grond gestampt. Hij werkte onder andere voor Het Belang van Limburg en Humo. Verder heeft hij ook belangrijke interviews afgenomen, een kankerfonds ter nagedachtenis van zijn overleden zoon opgericht, mee onderhandeld over een winkelcentrum in Limburg en was zelfs een tijdlang lid van het Olympisch Comité. Tieleman citeert grote passages van wat de man hem verteld heeft en poneert daarnaast enkele bedenkingen bij onze huidige maatschappij. Zo vraagt hij zich af of de werkloosheidsuitkeringen niet beperkt moeten worden in de tijd, of de vakbonden niet te veel macht hebben gekregen, en of de zorg voor ouderen nog wel lang betaalbaar blijft.
De jaren zestig waren de jaren van vrijheid. Je kon in om het even wat een succesvolle eigen zaak beginnen. Ook dat heeft Louis Croonen overigens even gedaan. Naast al zijn andere bezigheden, heeft hij nog een tijdje een muziekwinkel gehad. Het is duidelijk dat Tieleman een grote bewondering koestert voor zijn kroongetuige. Soms biedt Tieleman ook wat kritisch weerwerk bij wat de man verteld heeft, maar meestal blijft dat beperkt. De bewondering voor Croonen lijkt ons wel enigszins terecht – hoewel de man ook vaak een wat snoeverige indruk wekt – maar we begrijpen niet waarom Croonen in dit boek zo’n prominente plaats krijgt. Af en toe kregen we de indruk dat we een biografie over Croonen lazen, terwijl de titel toch andere verwachtingen schept. Waar zijn de andere ‘durvers’ van de jaren zestig? Ja, er worden ook andere getuigen aan het woord gelaten, zoals Guy Morier, Kathleen Steel, Jan Denys …, maar al deze figuren krijgen in verhouding veel minder aandacht dan Croonen.
Tielemans schrijft erg leesbaar, maar geeft hier en daar te veel details. Voor jonge lezers zal het bovendien niet altijd evident zijn om sommige gebeurtenissen uit het Belgische politieke verleden te relateren aan de huidige situatie. Het boek had wat ons betreft met meer zwier geschreven mogen worden. Ook een bredere contextualisering had geen kwaad gekund. Less is in dit geval niet more. Dit boek heeft de verwachtingen niet helemaal ingelost.
—
Eerder verschenen op Cutting Edge
