Klassieke speurder komt pas tegen het eind op stoom
[Recensie] Zij die zwijgt.
In De dwalenden krijgt Léon Coeur een anonieme tip over een stervend meisje. Hij komt te laat, ze is al overleden. De manier waarop het meisje in een weiland achtergelaten is, lijkt erg op de manier waarop tien jaar geleden Lena, de beste vriendin van Hanna, dood is aangetroffen. Destijds wist Léon de dader achter slot en grendels te krijgen en daar is ie nog steeds. Maar alle alarmbellen gaan zowel bij Léon als Hanna af. Het is allemaal té toevallig, waarom zou iemand Léon op het spoor willen zetten? Als ook een verslaggever een anonieme tip heeft gekregen, blijkt er meer aan de hand te zijn. Maar helaas voor Léon en Hanna worden ze beiden niet bij het onderzoek toegelaten, ze zijn té direct betrokken.
Infiltreren in een pro-life beweging
In plaats van de krachten te bundelen, lappen ze elk op hun eigen manier alle regels aan hun laars. Met name Léon spant hierbij de kroon. Ondanks zijn ernstige hartkwaal zoekt hij toch steeds het gevaar op door in een pro-life organisatie te infiltreren. Hanna gaat de confrontatie aan met Lena’s moordenaar in de penitentiaire inrichting in Vught.
Een spannende thriller die goed apart van de voorgaande delen is te lezen. Echt spannend wordt het pas de laatste honderd bladzijdes en dan wordt ook pas duidelijk hoe goed de auteur het plot heeft opgebouwd, de puzzelstukjes vallen in elkaar.
Samantha Stroombergen heeft zich weer van de beste kant laten zien, de karakters worden goed uitgediept. Niet alleen de personages die we al kenden maar ook degenen die in dit verhaal aan de kant van de moordenaar staan. De vragen die in de eerste twee delen over bleven, zijn nu beantwoord. Is dit het einde van dit aparte speurders duo of is het een nieuw begin?
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
