Een sterke literaire thriller
[Recensie] Pilchl, Oostenrijk. Een oude schaapherder die zijn hond uitlaat hoort een ijzingwekkende schreeuw. Wat later vindt hij het dode lichaam van een man in de sneeuw beneden een ravijn. Bijna 800 km verderop klinkt eenzelfde kreet inwendig in het hoofd van een man die voor zijn leven aan het rennen is. In België krijgt de Brusselse politie de melding van een vermiste dakloze en asielzoeker. Heeft het een met het andere te maken? Het is aan Commissaris Elias Hoffmann en zijn team om op zoek te gaan naar de gruwelijke waarheid.
Met De echo van de schreeuw heeft Frank Van Laecke een sterke literaire thriller neergezet. Het is daarbij ook nog eens zijn debuut als auteur. Toch wat boeken betreft. Frank is namelijk een erg bekende en succesvolle regisseur van opera’s en musicals. Werken zoals 40-45 en 14-18 zijn slechts enkele van zijn successen. Scenario’s schrijven is hem dus niet vreemd.
Bijzonder is dat Frank Van Laecke pas aan dit boek begon tijdens de lockdown van half maart in België. Alles lag stil, dus ook de uitvoering van een nieuwe productie. Omdat zijn geest nog boordevol inspiratie en energie zat, besloot hij dus dit boek te schrijven. En het resultaat mag er zeker zijn, vooral gezien de snelheid waarin het boek is geschreven, geredigeerd en uitgegeven.
Het verhaal begint direct met de lichte dosis spanning en mysterie. Deze spanning valt eventjes weg wanneer de verhaallijn bij het tweede hoofdstuk overschakelt naar het personage van Elias Hoffmann. Om daarna na wat geschommel in stijgende lijn toe te nemen. De eerste kennismaking met Elias is daarnaast verrassend genoeg onmiddellijk met zijn privéleven. En dan nog naar een erg intiem moment. Dit wisselen tussen het onderzoek en privéleven van de personages blijft gedurende het hele verhaal aanwezig. Elk stukje informatie, hoe klein ook, is van belang om op het einde de puzzel te maken en het hele plaatje te zien. Daarvoor moet je je aandacht goed bij de verhaallijn houden en proberen alle brokjes informatie op te slaan.
Laat dit nu net het moeilijkste gedeelte zijn van het verhaal: je aandacht erbij houden. Vooral in het begin is het enorm wennen aan hoe het boek in elkaar zit. Zeker omdat er verschillende verhaallijnen zijn die ofwel heel gedetailleerd of net wat vager blijven. Dit maakt dat de plot zowel ingenieus als complex is. Geniaal is het feit dat alles zo mooi in elkaar past op het einde, en dat je tijdens het lezen echt geen idee hebt waar het verhaal naartoe gaat. Ik was dan ook enorm verrast en overdonderd eenmaal ik het boek dichtsloeg. Aan de andere kant maakt dit dat het niveau van het boek heel hoog ligt. Een literaire thriller die deze benaming echt waardig is.
Nog iets speciaals aan De echo van de schreeuw is dat het naast alle spanning en geweld je ook meeneemt op een muzikale reis. Eentje die je mee laat genieten van o.a. diverse opera’s, door alleen maar een stukje tekst eruit te citeren. En de muziek past wonderbaarlijk perfect bij het verhaal. Heel leuk en origineel dat de auteur zijn beroep en passie verwerkt in een thriller. Dat maakt dat het boek ook een stukje autobiografie bevat. En laat het nog persoonlijker aanvoelen. Als muziekliefhebber ben ik hier enorm voor te vinden, maar ik kan me voorstellen dat het voor anderen net omgekeerd werkt en het tempo uit het verhaal haalt.
De personages zijn allen erg grondig en gedetailleerd uitgewerkt. Zeker de hoofdpersonages, zoals eerder Elias Hoffmann en Lothar Wolf. Vooral Elias is zowat de spilfiguur in het verhaal, zowel qua werk als privé. Je hebt na een tijdje echt wel het gevoel dat je hem kent, waardoor je meevoelt met zijn problemen. Dit geldt ook voor Lothar, al is er nog behoorlijk wat ruimte voor groei in dit personage. Hun onderlinge conversaties en verstandhouding vind ik wel erg goed, doordat beiden qua karakters eigenlijk echt wel tegenpolen zijn. Alleen qua vastberadenheid (of koppigheid) lijken ze op elkaar.
Frank Van Laecke heeft er erg beeldende en directe schrijfstijl. Dat laatste maakt dat de zinnen vaak heel kort zijn, en dat is zeker in het begin wennen. Het helpt wel om sneller in het verhaal te geraken. Al is het boek op taalniveau best wel pittig, met moeilijker taalgebruik dan hetgeen je in een gemiddelde literaire thriller aantreft. Maar het hoort gewoon bij het verhaal, net zoals de muziek. Een mooi samenvloeiend geheel.
De echo van de schreeuw was een ware ontdekkingsreis voor mij. Zowel qua verhaallijn als schrijfstijl is Frank Van Laecke erin geslaagd om mijn horizon te verleggen, door mij te laten proeven van dit bijzondere debuut. Als muziekliefhebber is dit nog eens extra genieten. Alleen mocht er hier en daar wat meer vaart in het verhaal zitten, en mocht het misschien ietsje minder ingewikkeld zijn. Daarom geef ik De echo van de schreeuw een mooie vier sterren. En zie ik graag een vervolg met Hoffmann en Wolf tegemoet.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
