“Alleen verder na het verlies van mijn gezin“
[Recensie] Wanneer Maria van Rijsewijk met haar gezin naar Zwijndrecht verhuist was haar enige bedenking ‘het water’. Was het een voorgevoel van naderend onheil, of ….
Het is het water dat haar haar man Theo en achtjarige zoon Mark ontneemt. Zij komen om bij een scheepsongeluk. Zowel voor Maria als voor Michiel, de tweelingbroer van Mark, is het gemis (haast) ondraaglijk. Jaren later zal Michiel, op zevenentwintigjarige leeftijd, een einde aan zijn leven maken.
In de echo van het water verhaalt Maria over haar immense verdriet na het verlies van Theo en Mark, de eenzame jaren en hoe zij vervolgens nóg een enorm verlies het hoofd biedt.
“Plotseling viel mijn oog op twee kleurrijke identieke vlinders. Ik hield mijn adem in en staarde naar buiten, ze bleven rustig zitten om zich te laten bewonderen. Ik kon alle details waarnemen, ze zaten voor het raam. Wat mij nog het meest verbaasde was, hoe het mogelijk was dat deze twee prachtige vlinders midden in de winter in al hun pracht en praal zaten te schitteren.”
Van Rijsewijk deelt in haar boek haar gevoelens, haar verdriet, haar herinneringen en emoties. Zij doet dat op een uiterst pure en transparante wijze. Een wijze waar je alleen maar heel diep respect voor kan hebben en die diep ontroert, juist om die puurheid in woorden.
“Zo lang had ik mij op dit moment voorbereid, zo vaak had ik hem in gedachten en dromen al begraven. Zo vaak had ik het er met Will over gehad en toch kwam het nu als een bliksemslag binnen. Een slag die mij verdoofde.”
De echo van het water is een bijzonder relaas over rouwen, veerkracht, doorzettingsvermogen, onzekerheid en hoop. Een boek ook waar, mede door de wijze waarop Van Rijsewijk haar verhaal doet, een troost en steun zal zijn voor heel veel mensen die eveneens een verlies hebben moeten incasseren of daar momenteel mee te maken hebben en zoekende zijn naar een weg om met het verlies om te gaan.
—
Eerder verschenen op Hanneke Tinor-Centi
