Hoe ik leer waarnemen nu ik doof en blind word
[Recensie] Femke Krijger heeft het syndroom van Usher. Door deze progressieve ziekte verliest ze haar zicht en gehoor – en daarmee het leven zoals ze dat kent, als jurist, moeder en echtgenote. Beeldend, eerlijk en met humor beschrijft Krijger het proces van rouw en revalidatie dat hierop volgt.
Maar ze gaat verder. Na een gitzwarte periode van toenemende beperkingen leert Krijger haar andere zintuigen versterken. Vanuit een diep verlangen het leven ten volle te leven ontdekt ze een manier van waarnemen waarin ze meer verbonden is met de wereld dan ooit.
Zwart gat
Krijger is een krachtige vrouw, werkt als jurist en is altijd bezig. Op jonge leeftijd krijgt ze al te horen dat ze het syndroom van Usher heeft en dat met de tijd haar zicht en gehoor zal verdwijnen. In eerste instantie wil ze er niet teveel van weten en knalt ze door. Wanneer ze merkt dat ze beperkt wordt in haar doen en laten geraakt ze in een zwart gat.
We lezen dit verhaal vanuit het oogpunt van Krijger. Ze neemt ons mee naar het moment waarop ze haar diagnose krijgt waar ze op dat moment nog een beetje laconiek over is. Daarna neemt ze ons mee naar het pad dat ze bewandeld in haar leven. Van haar studie tot naar haar huwelijk en de geboorte van haar kind.
Dit verhaal weet me te raken. De obstakels die ze voor haar voeten krijgt en waarmee ze moet leren dealen. Ze beschrijft de achtbaan waar ze in terecht is gekomen met de bijbehorende emoties. Ze weet het voor mijn gevoel op een nuchtere toon neer te zetten in dit verhaal, maar wel op een manier die binnen komt bij mij als lezer.
Dit boek is een mooie inkijk in het leven van Femke en haar emotionele gevecht met dit syndroom. Als je van non-fictie houdt dan is dit zeker een verhaal dat je moet lezen.
—
Eerder verschenen op Ramonaleest
