Een familiesaga
[Recensie] Dame Rebecca West, pseudoniem voor Cicely Isabel Fairfield, (1892 – 1983) was een Britse schrijfster en journaliste. Ze was ook enige tijd actrice maar vanaf 1911 ging ze werken als journaliste waarbij ze zich o.a. sterk maakte voor het vrouwenkiesrecht. Haar eerste boek, een biografie, verscheen in 1916. Ze schreef zeven romans waaronder de driedelige familiesaga over de familie Aubrey die in 1957 verscheen. Deze trilogie is geïnspireerd op haar eigen familieleven. De vertaling is van Anke ten Doeschate en René van Veen.
Een klassieker dus en bovendien een lekkere dikke pil. Verwacht geen vlotte roman die lekker wegleest, dan kom je bedrogen uit. Voor dit boek heb je echt tijd en aandacht nodig, laat de zinnen bezinken en verwonder je over deze excentrieke familie. West beschrijft het dagelijkse leven van de familie Aubrey gedetailleerd en nauwgezet. Het geheel is geschreven vanuit het perspectief van een van de dochters: Rose, een getalenteerd jong meisje, dat eerlijk, soms een beetje naïef en dan weer opvallend scherpzinnig reageert op de gebeurtenissen in haar leven. De familie bestaat uit vader Piers, moeder Clare, de doortastende Cordelia, de muzikale tweeling Mary en Rose en het nakomertje Richard Quin. Elk van de personages wordt door West uitgetekend, je leert ze goed kennen met hun goede en slechte eigenschappen. De familie is arm, dat komt door Piers die niet echt goed met geld om kan gaan, gelukkig weet Clare wel elk dubbeltje om te draaien en door creatief met spullen om te gaan, kan ze haar kinderen toch een goede jeugd geven met opvallend veel muziek. Zo spelen Mary en Rose net als hun moeder piano, ze oefenen elke dag. Dat doet ook zusje Cordelia die viool speelt en is, volgens haar moeder en zussen, niet gezegend met talent. Toch blijft Cordelia stug doorgaan en ze treedt zelfs op tegen betaling. Richard Quin is nog maar net met zijn muzikale opvoeding begonnen.
Door de ogen van Rose zien we de maatschappij van vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Vrouwen hebben niet veel in te brengen, er is nog sprake van rangen en standen. Arm zijn betekent voor de familie Aubrey dat ze in veel gevallen met de nek aan worden gekeken. De meisjes hebben het op school niet makkelijk, niet alleen omdat ze arm zijn maar ook doordat hun opvoeding voor die tijd nogal apart was. Thuis zijn ze gewend om stevig te discussiëren, ook hun mening wordt dan op prijs gesteld. Op school ligt dat natuurlijk heel anders, daar moeten ze zich voortdurend aanpassen. Piers en Clare zijn maatschappelijk bewogen, ondanks hun armoede zien ze toch kans om anderen te helpen zoals Constance, de vriendin van Clare en haar dochter Rosamund. Maar ook Nancy, een klasgenote van Cordelia, wordt tijdelijk met haar tante Lily opgevangen na de dramatische dood van een familielid. De Aubrey’s laten Nancy het fijne gezinsleven meemaken dat ondanks de armoede toch veel rijker is dan Nancy, in weelde opgegroeid, in haar eigen omgeving heeft meegemaakt. West maakt veel gebruik van dergelijke tegenstellingen.
Een bijzonder boek, met diepere lagen erin, het verhaal speelt meer dan een eeuw geleden maar is, qua menselijke verhoudingen, absoluut nog niet gedateerd! De Aubrey’s leefden beslist in een andere tijd, een tijd waarin de gaslampen op straat nog uitgedraaid moesten worden bij zonsopgang. Een auto was een bezienswaardigheid en nog lang niet betrouwbaar. West beschrijft het allemaal op een fijne manier, het is nergens gekunsteld, ze leefde zelf in die tijd en heeft in haar lange leven heel veel technologische ontwikkelingen meegemaakt. Ik geef deze klassieker graag vier sterren en kijk al uit naar deel 2 en 3.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
