De liefde van Redmond O’Hanlon voor Almere
[Recensie] Kun je van Almere houden? Aanvankelijk dacht ik van niet. Mijn Randstedelijke arrogantie zegt me dat je in de binnenstad van een van onze oude steden moet wonen om echt goed te wonen. Ik weet wel dat dit niet aan iedereen is voorbehouden, want de huizen in Utrecht, Leiden, Den Haag, Amsterdam of Haarlem zijn inmiddels onbetaalbaar. Wij kochten het onze in Utrecht meer dan 20 jaar geleden toen dat met een iets bovengemiddeld inkomen nog kon. We wonen er heerlijk en we blijven er voorlopig ook. De Engelse schrijver, veellezer, avonturier en globetrotter Redmond O’Hanlon streek enkele jaren geleden in Almere neer. Zijn verslag van zijn leven daar kreeg de titel mee De groene stad. Ik las het boek in juni als voorbereiding op Bazarow.LIVE waar zijn vrouw, Marijn O’Hanlon, kwam vertellen over haar boek Een jaar in de tuin van white stork farmhouse, het huis dat het stel betrok na hun tijd in Almere.
De groene stad is van kaft tot kaft een lofzang op Almere. Het gaat over de natuur in en rond deze stad en O’Hanlon is er razend enthousiast over. In de inleiding schrijft hij:
“Almere heeft ambitie. Almere heeft plannen. Het is qua oppervlakte groter dan Amsterdam. […] Het is een kwestie van tijd, dunkt me, alvorens Amsterdam platgelopen door toeristen, ondergraven, gereduceerd wordt tot een bescheiden voorstad van Almere. Het is in het verleden vaak genoeg gebeurd dat de satelliet de zon overschaduwde.”
Naast zijn beschrijvingen van de natuur in de stad laat O’Hanlon aan de hand van gesprekken met smaakmakers van de stad zien hoe Almere geworden is tot de groenste middelgrote stad van Nederland en een van de groenste steden van de wereld. Bij de start van Almere is goed nagedacht over de kansen en mogelijkheden, complete bossen werden met de hand aangeplant, met visie, want nergens zag O’Hanlon meer kleine zangvogels dan in de rest van zijn leven. Hij praat met ecologen en politici en laat hen vertellen hoe het mogelijk is om stad en natuur te verenigen.
Zo laat hij stadsecoloog Ton Eggenhuizen aan het woord. Eggenhuizen, al dertig jaar woonachtig in de stad, heeft het allemaal zien gebeuren en mee helpen bepalen. Wat volgens hem nodig is, is verbinding: “Je hebt niet alleen ten eerste de verbinding nodig van grote natuurzones met het stadsgroen, en ten tweede de verbinding van water, van grond met natuurlijke elementen, maar je hebt ook een derde connectie nodig: die tussen natuur en mensen. Als je geen gevoel voor de natuur creëert bij de bewoners, kom je niet heel ver.”
Eggenhuizen vertelt dat Almere sterk heeft ingezet op zwanen. Er zijn meer dan 50 paren knobbelzwanen in de stad. Zwanen vertederen, iedereen is er dol op: “Geen enkele andere vogel zorgt voor die verbinding met een minimum aan irritatie.” Wat een origineel idee, zwanen om mensen liefde voor de natuur bij te brengen! En zo zit het boek vol met ideeën er ervaringen om steden leefbaarder te maken. Want meer groen betekent leefbaarder, niet alleen voor de mensen. Door het grootschalig gebruik van pesticiden door onze geliefde boeren zoeken steeds meer diersoorten hun heil in groene steden als Almere. O’Hanlon vertelt dat de stad een vluchtplaats is geworden voor soorten die op het platteland niet meer kunnen overleven. Wie had dat gedacht. Ik geloof dat de liefde voor Almere ook hier in Utrecht begint te groeien.
Niets aan te merken op het boek. Maar toch nog één ding: tijdens Bazarow.LIVE vertelde O’Hanlon’s vrouw Marijn dat Redmond door de vele trauma’s uit zijn jeugd en zijn zwakke gezondheid niet meer aan schrijven toekomt. Het writersblock van haar man was voor haar een reden om te beginnen met schrijven. De groene stad zou hierdoor wel eens het laatste boek van de grote Engelse verteller kunnen zijn. En dat is natuurlijk een buitengewoon verdrietig gegeven.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
