Ongecompliceerd vermaak
[Recensie] De haasfactor van Antti Tuomainen is een goed voorbeeld van een boek dat in meerdere hokjes past. De belangrijkste personen zijn aardig uitgewerkt en sommigen ontwikkelen zich verrassend. Het heeft trekjes van feelgood, vooral door het te mooie einde. Het heeft elementen van een thriller en het heeft ook zijn humoristische kanten.
Bovenal is het een aardig boek dat voor een paar aangename leesuurtjes zorgt zonder al te veel geestelijke inspanning te hoeven leveren.
Hoofdpersoon in De haasfactor is Henri Koskinen, een levensverzekeringswiskundige met een forse beroepsdeformatie. Zijn hele leven benadert hij wiskundig en statistisch. Op zijn werk is hij blijven hangen in het verleden. IJzerenheinig houdt hij vast aan een traditionele manier van werken. In een veranderende werkomgeving leidt dat een conflict en tot zijn ontslag. Dan overlijdt ook nog eens zijn broer die hem een pretpark (of is het een avonturenpark?) nalaat. Hij heeft er een dubbel gevoel bij:
“Ik heb ontslag genomen omdat ik er niet tegen kon dat mijn werk bezig was in een speeltuin te veranderen. Om er vervolgens eentje te erven.”
Je ziet van mijlenver aankomen dat er heel wat lijken in de kast zitten. Het pretpark levert ook een positieve verrassing op. Voor het eerst in zijn leven komt hij in aanraking met de liefde wat voor de nodige verwarring zorgt. Het gaat om Laura, een kunstenares met een duister verleden, met wie hij zijn eerste “bilaterale genoegen” beleeft.
De problemen waar hij tegenaan loopt lijken hem boven het hoofd te groeien, maar op geheel eigen wijze probeert hij deze het hoofd te bieden. Het lukt hem heel aardig.
De haasfactor lijkt haast wel te zijn geschreven om verfilmd te kunnen worden. Je ziet het zo voor je. Iemand die à la Walter White uit Breaking bad verzeild raakt in de wereld van criminelen die nogal voorspelbaar nietsontziend zijn. Eén van die criminelen lijkt wel heel erg op het karakter Meemo uit het derde seizoen van Fargo, inclusief koptelefoon. Dialogen die het op papier aardig doen, maar die op het scherm, mits uitgesproken door een goede acteur, vermoedelijk nog beter uit de verf zullen komen.
Soms is het flauw, soms grappig. Een voorbeeld, een fragment uit de brief die zijn broer heeft geschreven bij het opmaken van het testament:
“Als ik dood ben, ga dan even binnen zitten, tel de dingen bij elkaar op en red het park, en ga dan vissen. Ik zorg voor de wormen. (Sorry, die moest effe. Al het andere meen ik serieus).”
De haasfactor leest vlot, de avonturen die Henri meemaakt zijn soms kolderiek, de dialogen zijn geregeld grappig. De humor zit hem vooral in zijn wiskundige benadering, bijvoorbeeld als hij zijn eerste vrijpartij beschrijft. Al met al goed voor een paar uurtjes ongecompliceerd leesplezier en soms is dat meer dan genoeg. Wel jammer van dat einde waarin alles wel heel erg mooi op zijn plaats valt. Van mij had dat niet zo gehoeven, maar ook dit zal het in een film goed doen.
—
Eerder verschenen op JKleest.nl
