Jonge mensen zoeken naar zingeving
[Recensie] Tien jaar geleden genoot ik van De eenzaamheid van de priemgetallen, het debuut van Paolo Giordano. De twee boeken die hij daarna schreef zijn aan me voorbij gegaan, maar de thematiek van zijn vierde roman trekt me aan: jonge mensen die zoeken naar zingeving en iets met een commune.
Het verhaal van De hemel verslinden begint als Teresa een tiener is. Elk jaar brengt ze met haar vader de zomer door bij haar oma in het zuiden van Italië. Haar moeder blijft liever in Turijn. Op een nacht zijn de buurjongens stiekem in oma’s zwembad. Ze worden betrapt en weggejaagd, maar Teresa’s nieuwsgierigheid is gewekt en ze besluit om de jongens op te zoeken op de masseria. Vertalers Mieke Geuzebroek en Pietha de Voogd, die prima werk hebben afgeleverd, hebben ervoor gekozen om dit woord niet te vertalen. Volgens Google is het een soort versterkte boerderij en ik vind veel plaatjes van witte gebouwen. De buurjongens van Teresa zijn een soort broers en wonen met hun ouders op dit landgoed, waar ze groente verbouwen. Hun vader wil uiteindelijk zelfvoorzienend worden. Hij heeft een eigen visie op het christendom ontwikkeld, waarbij sprake is van reïncarnatie. Het samengestelde gezin, met naast een eigen zoon ook een neef en een pleegzoon, komt elke dag bij elkaar onder de eik om de bijbel te lezen en te zingen.
De jongens zijn echter ook gewone pubers die uitgaan en met meisjes rommelen. Teresa krijgt iets met Bern. Maar als ze de volgende zomer terugkomt op de masseria, is de situatie veranderd. Bern is weg. Teresa komt erachter dat hij een ander meisje zwanger heeft gemaakt. Hoe de vork echt in de steel zit, hoort ze pas jaren later van Tomasso, de pleegzoon. Voor mijn gevoel gaat het verhaal vrij traag. Er zijn veel dialogen en alles wordt uitgebreid verteld door Tomasso aan Teresa. Daarna springt het verhaal weer naar Teresa’s perspectief. Na een paar jaar is ze teruggekeerd naar de masseria en woont daar samen met Bern en nog twee stellen. Ze zijn milieu-activisten geworden, die dieren loslaten en de kap van olijfbomen proberen te voorkomen. Dan vertrekt één van de stellen, omdat ze een kindje verwachten. Bern en Teresa blijven samen over en ze dromen van een dochtertje, maar het is ze niet gegeven.
Dit middenstuk leest vlotter, maar het kost me toch wel wat moeite om het boek helemaal uit te lezen. Het is net als bij Het einde van de eenzaamheid van Benedict Wells, dat qua thematiek en opbouw erg lijkt op dit boek en waarbij de personen ook niet helemaal tot leven kwamen in mijn hoofd, terwijl het goed geschreven verhalen zijn. Alle gebeurtenissen worden uitgebreid verteld. Tegelijk zijn er dingen die onverklaarbaar zijn, waarbij gevoel een belangrijke rol speelt, maar het komt bij mij niet aan. Ik begrijp dat mensen dit prachtig vinden en ik had gehoopt dat ik dat ook zou vinden, maar het raakt me net niet.
—
Eerder verschenen op Lalageleest
