vrouwelijke emancipatie
[Recensie] Fans van Bridgerton kunnen hun hart ophalen met een nieuwe serie! Qua tijdsgeest, romantiek en drama is het weer smullen geblazen met dit eerste deel van De vrouwen van Oxford. De titel doet ietwat flauw en bouqetreeks-achtig aan maar dat weerspiegelt de inhoud absoluut niet. Ga bij dat vermoeden dus niet op de titel af want dan zou je zomaar eens een heel lekker boek kunnen missen.
Het is 1879, de aristocratie viert hoogtij in Engeland. Annabelle woont bij haar neef Gilbert en zijn gezin in huis en hunkert naar onafhankelijkheid, vrijheid. Ze heeft zich ingeschreven voor de universiteit van Oxford en wil gaan studeren, iets wat in die tijd eerder uitzondering dan gewoonte was. Financieel is een studie niet op te brengen, want de familie is arm. Om een beurs te krijgen moet ze zich aanmelden bij de vrouwenbeweging die achter de schermen de studiebeurs financiert. De National Society for Women’s Suffrage, de beweging die zich inzet voor vrouwenkiesrecht verwacht dat Annabelle zich bij hun strijd aansluit. Het wordt al snel duidelijk wat er van haar wordt verwacht. Wat volgt is een zeer vermakelijk verhaal waarin romantiek de boventoon voert maar waar ook plaats is voor humor, drama en de nodige intriges.
We volgen Annabelle maar krijgen ook een goed beeld van de hertog. Het is op de vingers van een hand te tellen waarom uitgerekend deze twee op elkaars pad komen. Tegenpolen trekken elkaar duidelijk aan. Wanneer Annabel eenmaal vanuit de vrouwenbeweging de opdracht krijgt de hertog voor de beweging te winnen, vanwege zijn invloed en maatschappelijke reikwijdte, begint een spel met een heel hoog entertainmentgehalte. De humor, de rake beschrijvingen en onderhuidse romantiek zorgen dat je blijft lezen. De beeldende sfeerschetsen, van kostuums tot locaties, brengen je zonder problemen terug in de tijd van Victoriaans Engeland. Het is bijzonder leuk om te lezen hoe Annabelle zich steeds meer ontwikkelt tot een sterke jonge vrouw, zich bewuster wordt van haar krachten en kunnen en hoe ze leert daar gebruik van te maken. Dat de hertog op haar pad komt is enigszins voorspelbaar maar wel broodnodig voor het nodige vuurwerk. De twee hebben uitgesproken karaktertrekjes die de interacties erg leuk maken om te lezen. Wanneer de romantiek toeslaat gaat Dunmore stomende scenes ook niet uit de weg, op zich wel verrassend maar het past allemaal in het plaatje. Gelukkig leren we ook de hertog goed genoeg kennen. Vanwege zijn adellijke afkomst lijkt het hem allemaal voor de wind te gaan maar ook hij krijgt te maken met vooroordelen, klassenjustitie en een niet te onderschatten verwachtingspatroon. Maar ja, het hart wil wat het hart wil.
Een absoluut pluspunt is dat de auteur namen en historische gebeurtenissen aanhaalt die ook werkelijk een grote rol van belang hebben gehad in de vrouwelijke emancipatie. Hierdoor is dit geen oppervlakkig zoetsappig kostuumdrama maar kent het buiten de romantiek, die er niet om liegt, ook echt diepgang. Verwacht geen zwaar aangezet verhaal maar de balans is gewoon goed. Evie Dunmore heeft een bijzonder prettige schrijfstijl en legt de nadruk op de kracht van de vrouw zonder feministisch door te slaan. Het laat een goed beeld zien van hoe het destijds misschien wel is gegaan, ik kan het me zonder al te veel problemen voorstellen. De combinatie van historische fictie tegen een realistische achtergrond zorgt voor een zeer aannemelijk verhaal dat zorgt voor uren leesplezier en romantiek.
Dit is een lekkere dikke pure guilty pleasure die je jezelf moet gunnen! Dit is een veelbelovend begin van een mooie reeks en ik kijk oprecht uit naar deel twee dat in april verschijnt. Vier dikke sterren!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
