Oog voor detail en sfeergevoeligheid
[Groepsrecensie] Alex: De Belgische schrijver Toni Coppers heeft met De Hondenman zijn tiende thriller geschreven in de Liese Meerhout serie. In België won Coppers de Hercules Poirotprijs en tevens werd hij al eens genomineerd voor de Gouden Strop. Zijn boeken over de Antwerpse commissaris zijn te zien bij VTM (Vlaamse commerciële zender) in de serie Coppers.
Annick: De Hondenman is reeds het tiende boek met in de hoofdrol Liese Meerhout. Ik leerde de auteur pas kennen nadat ik de serie had gezien op VTM. Toni Coppers heeft zich op relatief korte tijd opgewerkt tot de top van de Belgische misdaadauteurs en met recht en rede, vind ik. Zijn boeken zijn volgens mij zo’n succes door zijn makkelijk leesbare schrijfstijl, zijn mooie verhaallijn en zijn goed gekozen personages.
Annick: Sereen, zachte kleuren m.u.v. de kledij van het slachtoffer. Op de voorgrond een witte veer op het zand. Achteraan het lichaam van een jonge vrouw in een rode jurk in het water, onder een beginnende nevel. Mysterieus genoeg om je nieuwsgierig te maken, zeker als je de titel ziet lijkt de cover er niet direct bij te horen. Maar schijn bedriegt. Cover past perfect bij het verhaal, daar kom je snel achter. Een 8.
Alex: De Hondenman heeft een mooie cover met een lijk van een vrouw bij het water en de tekst op de achterkant belooft veel spanning. De foto van de vrouw liggend in het water op de omslag zou het eerst gevonden lijk kunnen zijn. De foto dekt een deel van het verhaal, maar had denk ik ook bij veel andere thrillers geplaatst kunnen worden. De cover geef ik een zes.
Patrice: De cover van De Hondenman is mooi door z´n eenvoud. Niet opvallend verder en vrij donker. Een 7.
Zo zagen we Liese Meerhout nog nooit: een tevreden, ja zelfs gelukkige commissaris die volop aan het verhuizen is. Klaar om aan een nieuw hoofdstuk in haar leven te beginnen. Tot ze een oproep krijgt die een keten van zorgwekkende gebeurtenissen in gang zet. Een vrouw wordt gevonden in het Galgenweel, het uitgestrekte zeilmeer op de Antwerpse Linkeroever. Ze is gewurgd en misbruikt. De zaak wordt nog gruwelijker wanneer de politie ontdekt dat haar hart koelbloedig is verwijderd. Vergelijkbare misdaden duiken op in Spanje en Duitsland. De moordenaar lijkt ongrijpbaar. Het enige wat hij telkens achterlaat is een sneeuwwitte veer die geheimzinnig naast het lichaam ligt. Als in haar privéleven een drama plaatsvindt en in Antwerpen een tweede slachtoffer valt, moet Liese Meerhout haar team op zoek naar een man die ervan geniet te doden. Een geschokte, rouwende Liese tast in het duister en moet dieper gaan dan ooit in de jacht op haar eerste seriemoordenaar…
Patrice: Gekleed in verhuisplunje en met haar hoofd in de wolken komt Liese op een oproep af. De harde werkelijkheid slaat in als een bom als de reden van het telefoontje haar duidelijk wordt. Een gruwelijke moord op een jonge vrouw die door twee jongeren is gevonden in een Antwerps recreatiemeer. De details van de moord zijn te gruwelijk, zoiets heeft Liese nog niet eerder gezien. Een merkwaardig detail aan het lichaam ontgaat haar niet, zoals maar weinig aan haar aandacht ontsnapt. Het onderzoek geeft al snel overeenkomsten met zaken in het buitenland waarbij identieke kenmerken duidelijk maken dat ze hier te maken hebben met een koelbloedige killer. Toch loopt het onderzoek niet zoals ze willen, het team moet met man en macht aan de bak.
Annick: Liese Meerhout opent een nieuw hoofdstuk in haar leven. Ze is heel gelukkig met haar vriend Matthias en ze gaan zelfs samenwonen. Dan komt de melding dat er een vrouwenlichaam is gevonden op Linkeroever. Misbruikt en vermoord op een angstaanjagende manier. Maar dat is pas het begin….. Ook in Spanje en Duitsland blijken op dezelfde manier vrouwen te zijn vermoord. Wat zijn de punten van overeenkomst? De vrouwen blijken allemaal dezelfde uiterlijke kenmerken te hebben. Liese wordt in haar onderzoek geholpen door de formele en correcte rechercheur Lucia Geiger en de ruige maar zachtmoedige rechercheur Carlos Sanz.
Alex: De Hondenman begint met twee jonge zeilers die wanneer hun boot omslaat, met de mast een lijk naar boven halen. Het blijkt een vrouw te zijn die is verkracht en er is iets merkwaardigs aan haar lichaam. Na onderzoek blijkt dat er in het verleden in Duitsland en Spanje vergelijkbare moorden zijn geweest.
Patrice: Normaal gesproken kan Liese heel goed privé en werk gescheiden houden maar het wordt haar niet gemakkelijk gemaakt wanneer ze een klap van jewelste krijgt door een persoonlijk drama. Haar focus moet op haar werk blijven, het is inmiddels duidelijk dat ze met een seriemoordenaar te maken hebben met een ziek gevoel voor detail. Maar het valt niet mee om haar aandacht bij de zaak te houden. Gelukkig heeft ze Mattias waar ze op kan terugvallen maar dat maakt niet alles goed. Bij lange na niet zelfs…..ongemerkt zorgt ook hij voor twijfel in haar doen en laten waarvan hijzelf geen enkel benul heeft. En collega/vriend Masson maakt het haar hierin ook niet gemakkelijker. De vraag is of Liese haar gevoelens op de rit kan houden en scheiding kan maken tussen wat ze wil of wat echt nodig is.
Annick: Er zijn weinig aanknopingspunten en het onderzoek vlot moeilijk. Steeds wordt er een witte veer gevonden, maar wat is de betekenis hiervan?
Alex: Alle vrouwen zijn ongeveer even oud en lijken erg op elkaar. Liese Meerhout gaat samen met haar team op jacht. Als er een moordenaar in beeld lijkt te zijn blijkt het toch niet gelijk de goede. Ondertussen moet zij ook nog de dood van haar vader verwerken.
Annick: Op een van de gelukkigste momenten van haar leven krijgt Liese te maken met een groot persoonlijk verlies, het overlijden van haar vader. Het brengt herinneringen naar boven waarmee ze moet trachten om te gaan, terwijl ze verwoed op zoek zijn naar een echte seriemoordenaar. En dan is er nog haar collega Masson, is hij de vader van haar vriend? Liese voert hier haar eigen onderzoek maar zet ze het ook door? Dan is er een doorbraak in het onderzoek. Er worden DNA sporen gevonden op een van de slachtoffers. Ze doen een eerste arrestatie. Maar is dit wel de dader? Het grensoverschrijdend grootschalige onderzoek begint vruchten af te werpen. Ze kunnen de mogelijke dader identificeren, maar hem vatten is nog iets anders.
In haar job een krak (Vlaams voor – iemand die heel goed is in iets, een uitblinker), maar in haar persoonlijke relaties……… Liese komt tot het besef dat het verleden het verleden is en dat de toekomst veel goeds te bieden heeft.
Conclusie
Patrice: In deze Liese Meerhout thriller spelen meerdere factoren een grote rol. Natuurlijk is daar dé zaak, dat is in ieder deel rondom deze bijzondere dame het geval. Ieder boek van Coppers bevat een zelfstandige verhaallijn. Maar wat deze serie zeker ook de moeite waard maakt is Liese zelf. Haar leven volgen in deze boeken is zeker interessant. Je merkt in dit deel duidelijk dat ze aan het veranderen is. Zowel qua werk en inzicht maar ook in haar levensfase. Ze is duidelijk op zoek naar zichzelf en naar haar doel in dit leven. Deze dieper liggende verhaallijn maakt het extra fijn om de voorgeschiedenis te kennen.
Alex: De Hondenman is een vlot lezende triller maar het verhaal kent weinig lagen. Het verhaal wordt chronologisch vertelt en hoofdzakelijk vanuit Liese. Voor mijn gevoel leest het al bijna als een scenario dat zo omgezet kan worden naar een aflevering voor de televisie serie. Het verhaal wordt redelijk vertelt van begin tot eind, maar geeft weinig zijlijntjes.
Annick: Er lopen 2 verhaallijnen door elkaar. De moorden en dan nog het persoonlijke drama dat Liese overkomt. Laat ik het dan nog niet hebben over het dilemma dat Liese heeft ivm haar vriend Matthias en haar collega Masson. Je krijgt ook een terugblik naar het verleden van Liese wat voor mij dan toch even onbekend terrein was, maar voor een volger direct duidelijk zal zijn. Het was geen storend element, integendeel, het doet je nieuwsgierig worden naar vroeger, naar zijn eerdere boeken.
Alex: Liese Meerhout staat centraal en verder komen we alleen van haar collega Masson iets meer te weten. Die heeft een relatie gehad met de moeder van haar vriend en zij denkt dat hij zijn onbekende vader zou kunnen zijn. Maar dat is in het boek meer een bijzaak dan dat het bijdraagt aan het verhaal. De andere teamleden en de moordenaar blijven redelijk onbekende figuren. Er wordt hoofdzakelijk wat vertelt over het gerommel en gekonkel in het team. Iets wat ik graag wat meer uitgewerkt had gezien. Ik had graag meer van de moordenaar gelezen. Hoe steekt hij in elkaar en hoe komt hij tot zijn daden? Het boek heet tenslotte ‘De Hondenman’, dus had ik verwacht dat hij meer nadrukkelijk aanwezig zou zijn in het verhaal. Of hoe gaat het team te werk? Meer diepgravende beschrijvingen van het onderzoek waren voor mij welkom geweest. De uitstapjes naar het buitenland leveren weinig actie op terwijl pas op het eind in een kort tijdsbestek veel dingen gebeuren. Het verhaalidee is goed, maar blijft nu maar een beetje voortkabbelen.
Patrice: Natuurlijk kun je de boeken als stand alone lezen, maar Liese en haar team zijn extra interessant wanneer je de voorgaande delen ook hebt gelezen. Je weet waar bepaalde verwijzingen over gaan, je snapt eerder waarom er bepaalde zaken lopen zoals ze gaan. En dat is van meerwaarde tijdens het lezen, je kunt gerust spreken van binding met de personages, ook personages buiten Liese. Het verhaal rond collega Sophie kun je beter plaatsen wanneer je de voorgeschiedenis kent. En dat geldt ook voor die van Masson en Laurent. Coppers is heel goed in staat gebleken een aantal stevige personages neer te zetten die onmisbaar zijn voor deze serie. Het is dan ook niet voor te stellen dat een van hen zou wegvallen. We gaan het meemaken.
Annick: Liese neemt in dit boek een belangrijke rol in. Ze is niet alleen de onderzoekende rechercheur, maar ook de rouwende dochter. Familiebanden (of mogelijke familiebanden) spelen in dit boek dan ook een belangrijke rol. Het toont volgens mij de menselijkheid, naast de horror en afschuw. Het is zeker geen actieboek, de spanning wordt stilaan opgebouwd om tot een kort en krachtig eind te komen. Het leest vlot met heel eenvoudig taalgebruik. Ik vond het een mooi boek. Aangezien ik eerst de serie gezien heb en dan pas het boek gelezen kon ik de personages herkennen. Niet alle details echter, waarschijnlijk omdat ze steeds terugkomen en de schrijver ervan uitgaat dat je ze al eerder hebt leren kennen. Mij stoort het echter niet, ik heb niet het gevoel hierdoor iets te missen in het verhaal.
Alex: Het boek is een leuk verhaal om een middag mee door te komen, maar met iets meer uitwerking had het meer diepgang gehad en de lezer echt meegenomen in de puzzel die een moord meestal is. Nu ontbreekt toch de echte spanning en kijk je niet echt uit naar de volgende bladzijde om mee te zoeken naar die oplossing. Wel benieuwd hoe het verhaal inderdaad wordt omgezet naar de aflevering op televisie. Hopelijk komt de serie op een van de Nederlandse zenders. Mijn waardering voor de eerste kennismaking met Toni Coppers is een magere drie sterren. Dit is al het tiende deel, maar ik mis toch echt de spanning die me dwingt om het boek als een pageturner uit te lezen. Het nodigt me ook niet uit om gelijk oudere delen uit de Liese Meerhout op te gaan zoeken.
Annick: De hondenman is een verhaal dat kan boeien. Het beschrijft een afschuwelijk, maar toch fascinerend verhaal waar je onmiddellijk in wordt meegetrokken. Familiebanden hebben in dit boek een belangrijke plaats, zowel goede als slechte. Het is geen moeilijk plot, maar toch intrigerend genoeg om je te boeien tot het eind. Niets is direct duidelijk en de auteur bouwt de spanning op. Ik kan niet vergelijken met zijn andere boeken, want dit is het eerste dat ik lees. Ik moet zeggen dat ik de smaak wel te pakken heb en zeker zijn andere boeken zal lezen. Het was een prettige ‘taak’ dit te mogen lezen, ik heb ervan genoten. Coppers is zeker een kundig schrijver die zijn vak uitstekend beheerst. Ik kijk uit naar nog meer Liese Meerhout!! Vier sterren voor De hondenman.
Patrice: De schrijfstijl van Coppers, tja wat moet je daar nu nog van zeggen? Hij schrijft gemakkelijk, laagdrempelig en vooral heeft hij feeling voor gedoseerde spanning op de juiste momenten. Zijn boeken lezen daardoor heerlijk weg, telkens weer. De nieuwsgierigheid vraagt hoe lang hij deze serie nog zo intrigerend kan houden. Want inmiddels zijn we tien delen verder en ook een aantal prestigieuze prijzen. Voor het vorige deel rondom Liese Meerhout, ‘De vleermuismoorden’, won hij bijvoorbeeld de publieksprijs van de Hercule Poirotprijs 2015. En ook is er een tv serie met de bescheiden titel ‘Coppers’, die sinds afgelopen januari te zien op de Vlaamse zender VTM. Niet verwonderlijk want de boeken zijn met minutieuze precisie geschreven en doen op zich al filmisch aan. Oog voor detail en sfeergevoeligheid maken zijn boeken stuk voor stuk kadootjes om te lezen. Daar valt verder niets op af te dingen, het is gewoon zo. Er staan nog wat verhaallijnen open die antwoorden behoeven, dus is het wachten op een vervolg, op naar deel elf met Liese in de hoofdrol. Daar kijken we nu al naar uit. ‘De hondenman’ is niet het meest spectaculaire boek in de Liese Meerhout serie maar verdient absoluut 3,5 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
