De hoofdpersonages zijn herkenbare personen, die volop evolueren
[Recensie] De Jasmijntuin is het tweede deel in de Jasmijnserie van de Duitse schrijfster Elena Conrad. Eerder verscheen De Jasmijnvilla. Beide zijn afzonderlijk van elkaar te lezen, maar voor de belevenis van het verhaal is het leuker om het eerste deel eerst te lezen. Conrad komt al meer dan dertig jaar aan de Ligurische kust en dat is goed te merken in de beschrijvingen van de pittoreske plaatsjes en uitzichten die de lezer uitnodigen om er een keer naar toe te gaan met vakantie.
In De Jasmijntuin gaat het verhaal verder met Giulia en Marco die met een groot feest hun eerste jasmijnoogst en de start van het nieuwe jasmijnjaar vieren. De Franse familie van Giuseppa, Giulia’s moeder is er ook, net als vriendin Trixie. De feestvreugde na het huwelijksaanzoek van Marco aan Giulia wordt helaas verstoord door een telefoontje van Laura die opnieuw in het ziekenhuis ligt. Haar ziekbed gaat met spanningen gepaard door verschillende inzichten over haar behandeling, waar nu voor de tweede keer een nieuwe nier voor nodig is. Kan de familie van Marco, waar ze geen contact mee hebben een uitkomst bieden? Alessandro, de vader van Marco en Laura, is nog steeds van plan om zijn olijfboerderij te verkopen en zo Laura financieel bij te staan. Iets waar Giulia, buiten Marco en Alessandro om, een uitweg voor probeert te zoeken, maar of dit wel verstandig is?
Verbroken familieverbanden
Het boek, met korte terugblikken naar het eerste deel van de Jasmijnserie, staat grotendeels in het teken van Laura’s ziekte en verbroken familiebanden. Extra inhoud krijgt het enigszins voorspelbare verhaal door vriendschappen, familieproblemen en jaloezie, die het verhaal wat afwisseling en inhoud geven. Het geheel is een beetje oppervlakkig gebleven, de liefde en het smachten naar elkaar druipt bijna van de bladzijden en zo kabbelt het wat voort met onder andere acties van Giulia die Marco niet kunnen bekoren en zelfs tot ruzie leiden.
Het is een vlot lezend boek, wat je in Italië doet wanen door de beschrijvingen van Italiaanse gerechten en woorden. De Jasmijntuin bij de villa is een plek waar Giulia en Marco van genieten en in tot rust komen. De hoofdpersonages zijn herkenbare personen, die volop evolueren. Marco kan dingen niet goed loslaten en is bang om iemand kwijt te raken, hij weet uiteindelijk zijn wantrouwen om te zetten in vertrouwen. Giulia heeft geleerd dingen niet te verzwijgen, maar bespreekbaar te maken. Samen gaan ze de gebaande paden verlaten en iets nieuws uitproberen en zo een succes van de villa te maken. Alessandro laat zijn koppigheid varen en krijgt vrede met het verleden en beseft dat praten belangrijk is en dat je het niet in je eentje moet willen doen.
De Jasmijntuin is een verhaal waarin eten een verbindende factor is, aannames kwaad bloed zetten, en de sfeer van jasmijn nog steeds bepalend is.
—
Eerder verschenen op Boeken-cast
