Apathie als kracht
Na een paar hoofdstukken weet je bijna alles al wat van belang is in De kamers. Er is een meisje ontvoerd, de ontslagen televisiepresentator Aram gaat de zaak oplossen en zijn oude jeugdvriend Bo is de dader. Erg spannend is de roman van Lucas de Waard daardoor niet, maar deze debutant heeft andere pijlen op zijn boog.
[Lees de voorpublicatie op Athenaeum.nl]
Na een ongelukkig incident waarbij een kind zwaargewond raakte, is Aram ontslagen. Ooit was hij een veelbelovend televisiepresentator, nu sleurt hij zich lusteloos voort. Hij komt erachter dat Bo, die hij ooit als jongen in de steek heeft gelaten, verdacht wordt van de verdwijning van Pandora, het jonge meisje. Zijn leven krijgt weer inhoud als hij, uit schuldgevoel, op zoek gaat naar Bo en het meisje.
‘Als hij wilde voorkomen dat Bo ten onder zou gaan aan zijn eigen verknipte geest, moest hij iets doen, voordat de politie hem het huis uit sleepte. Of hij nu een zwijgende getuige was of een dader, of niets met de zaak-Pandora te maken had; het ging slecht voor hem aflopen. Tenzij, heel misschien, Aram ingreep. Dat was de enige oplossing. Hij kon het in orde maken, voor zover dat nog mogelijk was.’
Doordat het verhaal afwisselend beschreven wordt vanuit de perspectieven van deze drie weet de lezer inmiddels al precies hoe het zit. Het enige wat nog ontbreekt is de ontknoping, en die is zonder meer verrassend.
Eentonigheid
De Waard geeft in het boek een mooi beeld van de apathie van Aram. Geheel in lijn met de hoofdpersoon sleept het boek zich voort met trage scènes en passieve personages. Dat is de kracht van het boek, maar tegelijk de zwakte, want langdradigheid heeft de auteur niet helemaal kunnen voorkomen. De afwezigheid van emoties bij de personages versterkt die eentonigheid. Zo accepteert Pandora gelaten haar ontvoering; nergens is ze boos, bang of panisch. Arma is net zo lijdzaam; hij ondergaat zijn ontslag, wordt niet woedend over het onrecht dat hem is aangedaan. Het kan hem ook niets schelen dat zijn vriendin hem verlaat. Het is weliswaar een effectieve manier om de lamlendigheid van Aram invoelbaar te maken, maar hier en daar krijgt de lezer wel wat taai leesvoer voorgeschoteld.
Gelukkig krijgt het boek naarmate Aram dichter bij de ontknoping komt, vaart. Hij heeft een vermoeden gekregen van de verblijfplaats van Pandora, schudt zich los van zijn apathie en onderneemt actie.
De kamers is als debuut een goede roman. De Waard laat zien dat hij kan schrijven, personages en plot zitten goed in elkaar en de ontknoping is verrassend. Vanwege de traagheid in het middendeel toch ‘maar’ drie sterren. Maar dat we hier te maken hebben met een schrijver met potentie, is een ding dat zeker is.
