Traag tempo haalt vaart uit cold case
[Recensie] Vierentwintig jaar geleden verdween Katharina Haugen. Sindsdien neemt inspecteur William Wisting er elk jaar het dossier weer bij, in de hoop iets te ontdekken dat hij voorheen over het hoofd heeft gezien. Ook naar jaarlijkse gewoonte gaat hij daarna op 10 oktober bij Martin Haugen langs, de echtgenoot van Katharina. Na al die jaren is er een soort van vriendschap ontstaan tussen beiden. Echter dit jaar staat Wisting voor een gesloten deur. Haugen is spoorloos verdwenen. Bovendien lijkt er een verband te zijn tussen de zaak Katharina en een andere cold case.
Met De Katharinacode heeft Jørn Lier Horst een intrigerende thriller neergezet. Het is al het twaalfde boek rond politie-inspecteur William Wisting. Het boek is tevens het eerste deel van het cold case-kwartet. Het kan daardoor perfect los worden gelezen van de eerdere boeken over Wisting. Het verhaal focust zich op de cold case en het daarbij horende politieonderzoek. Het onderzoek wordt grondig beschreven, zodat je het onderzoek goed kunt volgen. Je denkt en zoekt mee met Wisting, en volgt hem gedurende het hele proces. Zo krijg je een uiterst accuraat beeld van hoe het team werkt. Horst was vroeger zelf rechercheur, dus hij weet waarover hij schrijft.
In elkaar passen van puzzelstukjes
Het nadeel is dat het de verhaallijn vertraagt. Details zijn maar tot op een bepaald niveau een pluspunt. Toch blijft het verhaal boeien, dankzij interessante wendingen. Bepaalde feiten zijn vanaf het begin al snel duidelijk, de spanning komt dan ook door het in elkaar passen van alle losse puzzelstukjes. Echte actie of geweld is beperkt, wat deze thriller atypisch maakt.
Naast William Wisting wordt het onderzoek getrokken door Adrian Stiller. Een mysterieuze man die bij de Landelijke Recherche werkt. Hij houdt er een nogal onorthodoxe manier van werken op na, waar hij Wisting ook bij betrekt, maar die ziet daarin geen probleem. Pas op het einde worden de beweegredenen van Stiller duidelijker.
Naast het politieonderzoek is er aandacht voor de samenwerking met de pers. Line, Wistings dochter, werkt voor een grote krant. Zij wordt betrokken bij de heropening van de coldcase. Naast het normale gekende journalistieke werk maakt Line ook een podcast van de zaak. Ook nu weer wordt er grondig ingezoomd op het proces hiervan. Misschien wel iets té.
Liefhebbende vader en opa
William Wisting is een sympathieke, rustige en geliefde man die dol is op zijn dochter en kleindochter. Niet zoals andere politiemensen. Hij heeft geen moeilijk karakter, heeft geen verslaving en ligt niet in ruzie met zijn overste of collega’s. En dat is wel eens een verademing. De manier waarop dit is verwerkt in het verhaal, maakt het personage allesbehalve saai. Gewoon een liefhebbende vader en opa, en een integere speurder. Waarmee de meeste mensen zich wel kunnen associëren.
Jørn Lier Horst heeft een duidelijke en aangename schrijfstijl. Op een eenvoudige manier zonder veel geweld slaagt hij erin om een verhaal neer te zetten dat toch nog voldoende spanning bevat en de lezer prikkelt om verder te lezen. Daarbij zorgen de vele details ervoor dat je alles goed meekrijgt. Samen met de korte hoofdstukken maakt dit dat het boek heel vlot leest.
Alleen zorgen de vele details voor wat vertraging. Zeker voor wat de technische en politionele gedeeltes betreft. Het is geen whodunnit, maar eerder een langzame speurtocht op zoek naar de waarheid. En daar moet je van houden.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
