Moeizame aanloop naar vernuftig plot
[Signalering] Shantie Singh heeft met haar tweede roman, De kier, een verhaal geschreven van grote maatschappelijke actualiteit: het gaat over migrantenvrouwen uit traditionele culturen die door hun traditionalistische echtgenoten en families binnenshuis worden gehouden en zich niet kunnen ontplooien.
Twee vrouwen spelen de hoofdrol in het verhaal. Uma is een gemeenteambtenaar van Surinaams-Hindoestaanse komaf die het emancipatiebeleid rond migrantenvrouwen moet vormgeven en daarbij wordt dwarsgezeten door de activiste Noor Fabi. En Asha, die door haar Indiase (?) Echtgenoot (met hoofdletter) is weggestopt in De Kamers, van daaruit door een kier de buitenwereld observeert en langzaam haar eigen plaats verovert.
Een leuke rol is ook weggelegd voor Sid, liefje van Uma, die als een soort Banksy anonieme maatschappelijk-relevante kunstboodschappen plaatst in het Rotterdamse stadsbeeld, en zo ook een doorslaggevende rol gaat spelen in de zelfbevrijding van Asha.
Het verhaal komt maar traag op gang, vooral doordat in de eerste 100 pagina’s veel ruimte wordt gegeven aan ambtelijke besognes. De dialogen lijken wel geknipt uit beleidsnota’s, volgens mij een stilistische vergissing: een strontvervelende wereld moet niet strontvervelend worden opgeroepen. Maar gaandeweg grijpen de verhaaldraden in elkaar tot een vernuftig plot en schrijft Singh beter en soms zelfs ijzersterke pagina’s.
—
Eerder verschenen in Indies Tijdschrift, 2, 2020
