"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

De kleuren van de brand

Dinsdag, 11 juni, 2019

Geschreven door: Pierre Lemaitre
Artikel door: Silke Wimme

Het brengt literatuur tot een hoger level

[Recensie] 1927, Parijs. De vader van Madeleine overlijdt, waardoor zij zijn volledige financiële imperium erft. Ze is hier echter niet op voorbereid, haar broer zou namelijk alles overnemen, maar hij sneuvelde tijdens de Grote Oorlog. Madeleine komt terecht in een wereld van corruptie en hebzucht waardoor ze het moeilijk krijgt. Bovendien is er nog de zorg die Paul nodig heeft. Ze wijkt geen seconde van zijn zijde. Het lijkt wel of ze dit alles niet aan kan. Ondertussen likt Frankrijk zijn naoorlogse wonden en kijkt het gespannen toe hoe de zaken in het Duitsland van Hitler verlopen. Stevent Europa af op een nieuwe oorlog? Tijden zijn gespannen, Madeleine zit aan de grond, zal ze haar hoofd boven water kunnen houden?

Deze keer een iets minder lange ‘korte inhoud’ om spoilers te voorkomen. Je begint dit boek best te lezen zonder al te veel te weten waarover het gaat om er daarna ten volle van te kunnen genieten. Hoewel de backcover niet veel prijs geeft over het verhaal, raad ik toch aan ook deze over te slaan. Hoe minder je van dit boek weet als je het begint te lezen, des te groter het leesplezier zal zijn.

‘Pour moi, le livre i déal serait une histoire de Dumas écrite par Tolstoï’ (Voor mij, is het ideale boek een verhaal van Dumas geschreven door Tolstoj) Is het meest bekende citaat van Pierre Lemaitre. Hij is een gekend Frans scenarioschrijver en auteur. Hij werd vooral bekend door zijn boek Tot ziens daarboven waarvoor hij ook de Prix Goncourt won in 2013.

Hoewel De kleuren van de brand het tweede boek is dat gaat over de familie Péricourt, kan je dit boek ook lezen zonder voorafgaand eerst Tot ziens daarboven te hebben gelezen. Dit tweede deel gaat hoofdzakelijk over Madeleine Péricourt, de zus van Eduoard Péricourt die in het eerste deel het hoofdpersonage was. In De kleuren van de brand leren we ook tal van nieuwe personages kennen, waaronder Paul, Dupré, André en niet te vergeten Charles Péricourt, Madeleine’s oom. Verwijzingen naar feiten uit het andere boek komen maar af en toe voor en wanneer dit het geval is worden ze voldoende toegelicht.

Boekenkrant

Pierre laat zijn boek starten met een krachtige, theatrale scène: de imposante begrafenis van Madeleine’s vader in aanwezigheid van heel wat hoogwaardigheidsbekleders. Dit gespekt met de nodige drama door Paul’s val uit het raam waardoor hij midden op zijn grootvaders kist terecht kwam. Bam, als lezer word je zo al vanaf pagina één letterlijk in het verhaal opgeslorpt, neerleggen van het boek lukt nu niet meer. Inhoudelijk lijkt het geheel wat ongeloofwaardig en soms ook wel vergezocht, maar de auteur pent alles neer op een manier dat het geloofwaardig wordt. Hij heeft een eigen kenmerkende schrijfstijl die niet alleen zeer beeldend is maar bovendien ook fantasierijk. Het doet mij ook hier een beetje denken aan de stijl uit de film ‘Le Fabuleux destin d’Amélie Poulain, maar dan wel kwaliteits- en temperamentvoller. Hij gebruikt ook heel wat beeldspraak, waardoor het lezen een aangename ervaring wordt.

Hoewel het verhaal lijkt op een modern sprookje is het geheel maatschappij kritisch en geeft het een andere kijk op de jaren tussen de twee wereldoorlogen. De personages worden karikaturaal neergezet waardoor bepaalde plotwendingen voorspelbaar worden, maar dit is niet storend tijdens het lezen. Het draagt eerder bij tot de bijzondere humor en het sarcasme van de auteur. Doordat de personages zo typerend zijn ga je automatisch van de ‘goeden’ houden en met de ‘slechteriken’ ga je een mindere binding voelen. Vooral Léonce vond ik een intrigerend figuur. Hoewel het verhaal zeer fantasierijk is, heeft de auteur zijn research wel verzorgd. Zijn omschrijving van Berlijn en Parijs zijn gedetailleerd en geven een realistisch beeld. De auteur gebruikt feiten uit de geschiedenisboeken die hij aanvult met bedenkingen uit zijn eigen zeer creatieve geest.

De kleuren van de brand gaat over een sterke vrouw die werd bedrogen door mannen en op zoek gaat naar wraak, dit tijdens de woelige periode tussen beide Wereldoorlogen. Liefde en wraak staan dan ook centraal in dit verhaal. ‘…niets van wat je schrijft behoort je werkelijk toe’

In een bijzonder oprecht nawoord verklaart de auteur vanwaar hij zijn informatie haalde, alsook op wie hij zich inspireerde. Zo haalt hij enkele grote namen aan zoals Victor Hugo, Leo Tolstoj, Gustave Flaubert, Charles Baudelaire,… . Ik vond het toch wel bijzonder en respectvol van Pierre Lemaitre dat hij in zijn nawoord toegaf dat zijn creatieve geest inspiratie vond bij andere auteurs en hij hen ook bij naam noemde.

Ik kon deze knaller onmogelijk neerleggen en hoop dat ook deze verfilmd zal worden. Het brengt literatuur tot een hoger level. Ben ook zeer benieuwd of er nog een derde deel komt over de familie Péricourt. Ik scoor het dan ook een 4,5 sterren.

Eerder verschenen op Perfecte Buren

Boeken van deze Auteur: