Als de wereld ten onder gaat
[Recensie] Wat is er aan de hand? Wie of wat zorgt ervoor dat er wereldwijd chaos ontstaat? Is er sprake van een epidemie, een inval van buitenaardse wezens? Wat is toch hetgeen dat er voor zorgt dat mensen krankzinnig worden bij het zien van……ja van wat? Malorie woont samen met haar zus wanneer deze onder uiterst bizarre omstandigheden komt te overlijden. Er is iets aan de hand maar niemand weet precies wat het is. Waaraan overlijden mensen toch, en op een dergelijke afgrijselijke manier? Ze kan niet langer in het huis blijven en ze slaat op de vlucht. Ze weet alleen niet precies waarvoor en dat maakt haar situatie nog penibeler.
Malorie komt, via een oproep, uiteindelijk in een soort safe house terecht. Meerdere mensen zijn hierheen gevlucht en leven gezamenlijk met als enig doel te overleven. Iedereen heeft wel iets meegemaakt of iemand verloren. Maar ook hier schijnt niemand precies te weten wat er aan de hand is, speculaties zijn er genoeg en iedereen heeft zo zijn ideeën. Juist ook hierom heerst er in het huis een spanning, continue. Wanneer de bewoners zien dat Malorie zwanger is slaat de stemming om. Daar zitten ze niet op te wachten! Toch besluit Tom dat ze mag blijven en met hem ontwikkelt ze een bijzondere band. Maar niet met iedereen is sprake van een klik. De onderliggende wrijving, de angst die regeert en het ‘niet weten’ zorgt ervoor dat de bewoners altijd op hun qui vive zijn. Maar ze weten eigenlijk zelf niet eens waartegen ze zich wapenen en hoe ze dat het beste moeten doen. Toch doen ze hun best en inmiddels zijn ze redelijk zelfstandig, kunnen zich aardig redden. Hoe lang kunnen ze dit volhouden? Want iedere dag, ieder moment is daar die dreiging. De dreiging van ……ja van wat?
Malorie is een getraumatiseerde vrouw die al heel veel heeft meegemaakt. Ze handelt naar aanleiding van gebeurtenissen waarvan ze zelf niet eens zeker weet wat de onderliggende oorzaak daarvan is. Het is een en al gissen en het is de angst die regeert. Tom en Malorie samen hadden een potentie om een verhaallijn te krijgen, dat had het verhaal best kunnen hebben en had de onderliggende psychische dreiging ook groter kunnen maken. In het verhaal worden er twee kinderen geboren. Op het meest ongunstige moment nog wel. Malorie belooft alles in het werk te stellen om de kinderen veilig te houden en ze doet daar alles voor. De kinderen zijn niet te benijden. Ondanks alle goede bedoelingen van Malorie, om ze te beschermen, worden ze keihard opgevoed en hebben ze onnatuurlijke ontwikkelingen doorgemaakt als het op zien en horen aankomt. Alles is ingesteld en getraind om te overleven. Leven als blinden die kunnen zien….. In het huis gebeurt veel, wordt veel ondernomen. Alles om antwoorden te vinden op de brandende vraag; wat is er aan de hand? Die vraag zorgt uiteindelijk voor een wending in het verhaal waardoor de situatie voor Malorie onhoudbaar wordt. Wanneer Malorie het echt niet meer kan uitstellen moet ze vluchten uit het huis waar ze al bijna 5 jaar woont. Ze is nog maar alleen met de twee kleintjes en overleven doen ze niet als ze geen risico´s gaat nemen. Een bizarre tocht volgt.
Het verhaal is met een vlotte pen geschreven. Duidelijk te merken is de invloed van Stephen King. Zou dat de schrijfstijl van Malerman zelf zijn of doet hij misschien wel een poging om op zijn grote voorbeeld te lijken? De omschrijving op de flaptekst blijkt net zo mysterieus als het boek zelf. Het ‘niet weten’, dat blijft maar naar boven komen. Dat blijft constant dé belangrijkste factor in het gehele boek. Aan het einde van het verhaal weet je eigenlijk nog niets. Malerman heeft dat bijzonder goed neergezet. Het twijfelen, het onbekende, de sluimerende angst maar niet weten waarvoor je bang moet zijn. Je gaat als lezer gissen, zou het dit of dat kunnen zijn? Alles passeert de revue, de auteur geeft gewoon niet aan wat het dan wel is. Wat veroorzaakt dit alles? Waardoor worden de mensen gek, krankzinnig? Dit is het sterkste onderdeel van het geheel.
Op zich is er verrassing genoeg, vooral de tijd in het huis met de anderen. Het manipulerende gehalte onderling is duidelijk voelbaar, al merkt schijnbaar niet iedereen daar iets van. De belangrijkste karakters zijn Malorie en Tom, de overige karakters doen er niet zo toe en komen niet echt uit de verf. De verhaallijn rondom de zwangerschap had naar mijn mening ook nog wel mogelijkheden. Het boek doet met tijden ook warrig en raar aan. Het lijkt op momenten ‘onaf’ te zijn terwijl het anderzijds toch wél boeit. De reis op de boot was met tijden langdradig. Je blijft lezen want er is sprake van een gespannen lading. Er is duidelijk goed over de verhaallijn nagedacht, nagenoeg alles klopt ook. Toch zijn er kleine dingen die vraagtekens oproepen. Sommige dingen blijven een goed bewaard geheim, die weet je na het lezen nog steeds niet. Maar andere zaken liggen er te dik bovenop waardoor de uiteindelijke ontknoping niet als verrassend komt. En dat is jammer. Al bij al is ‘De kooi’ behoorlijk verwarrend maar een apart boek, héél apart. Je weet eigenlijk niet wat je er van moet vinden, zelfs na een paar dagen niet.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
