Handletteren
[Recensie] Toen ik tijdens mijn zoektocht naar nieuwe boeken op de L van liefde stuitte, was ik meteen nieuwsgierig naar dit liefdesverhaal. Het boek wordt gepromoot als een verhaal dat zowel liefdevol, ontroerend en grappig is.
De hoofpersonages in het boek zijn Meg en Reid. Meg is illustratrice en ontwerpt handgemaakte trouwkaarten, agenda’s en planners. Ze heeft oog voor detail en haar handletterkunsten trekt allerlei rijke klanten naar de winkel vanuit waar ze werkt. Als ze echter een keer haar mening over een koppel in hun trouwkaart verwerkt, had ze niet verwacht dat juist de aanstaande bruidegom dit patroon zou ontcijferen. Reid is echter niet zomaar een man, maar een wiskundig genie die zijn hand niet omdraait voor het ontcijferen van patronen. Wanneer hij een jaar later dan ook voor Meg haar neus staat op zoek naar antwoorden heeft ze hier in eerste instantie helemaal geen zin in. Totdat ze bedenkt dat hij haar wellicht kan helpen om nieuwe inspiratie te krijgen.
In eerste instantie vond ik het dus als een erg leuk boek klinken. Ik ben zelf ook best creatief aangelegd en vind het heerlijk om te fröbelen. Handletteren is een hobby die mij erg leuk lijkt, maar waar ik nog niet de tijd voor heb gevonden om er mee te beginnen. Het leek mij dan ook erg leuk om een keertje een boek te lezen waarbij dit een belangrijke rol in het verhaal speelt. Helaas bleek dit minder leuk te zijn dan gedacht. Het hele idee om inspiratie te halen uit teksten die her en der in New York aanwezig zijn, vind ik een erg goede tip voor iedereen die aan handletteren doet en ideeën nodig heeft, maar het werd mij allemaal net iets te veel. Als lezer zit je in het hoofd van Meg en haar leven bestaat 24 uur per dag uit handletteren. Ieder woordje of object probeert ze om te zetten naar een nieuw idee en dit blijft even leuk, maar om dit 350 pagina’s lang te moeten lezen gaat al heel snel vervelen.
Het andere belangrijke personage in het verhaal is Reid. Ik vond het erg moeilijk om hoogte van hem te krijgen, waardoor ik hem, zeker in het begin, erg saai vond. Hij kwam erg negatief over en het voelde alsof deze man enkel zin had om achter zijn computer te zitten om naar cijfertjes te kijken. Toch besloot hij mee te gaan in het plan van Meg en terwijl je als lezer wacht op het moment dat Meg en Reid ook doorhebben dat ze meer voor elkaar voelen dan vriendschap, blijkt Reid ineens een groot geheim te hebben.
Deze nieuwe wending zou een mooie boost aan het verhaal kunnen geven, maar ik kreeg eerder het gevoel dat ik een totaal ander boek in mijn handen had. De gebeurtenis werd niet mooi in het verhaal geweven, maar eerder met grove steken erin vastgezet. Bovendien verbaasde ik me erover hoe makkelijk Meg de hele situatie achter zich liet. Hetzelfde had ik met de gebeurtenissen die zich afspeelden tussen Meg en haar beste vriendin Sibby. Ook hier kreeg ik het gevoel dat Meg niet standvastig genoeg is en te makkelijk over zich heen laat lopen, waardoor ze op mij overkwam als een grijzig muisje waar vrij weinig eigenwaarde in zit.
Al met al heeft het boek mij niet kunnen bekoren en ik heb op sommige punten echt moeite gehad om verder te lezen. Het gehele idee van de verhaallijn vind ik goed bedacht, maar de uitwerking ervan laat te wensen over. Ik wil niet meteen zeggen dat het een slecht boek is, wellicht zullen er veel mensen zijn die het verhaal en de schrijfstijl van Clayborn wel kunnen waarderen, maar ikzelf had er gewoonweg niks mee. Wat ik nog steeds wel erg leuk vind is het zoeken in alledaagse straatbeelden naar inspiratie om je creativiteit te vergroten. Door deze tip zal ik zeker wat vaker om me heen kijken als ik in de stad loop. Dit is echter ook het enige wat me echt goed is bijgebleven. De kans is groot dat de schrijfster verschillende boodschappen heeft verwerkt in het verhaal, maar bij mij zijn ze dan niet binnengekomen. Het boek krijgt van mij dan ook slechts 2 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
