Vierde deel van deze serie
[Recensie] Max Brallier schreef reeds meer dan dertig jeugdboeken en is vooral bekend van zijn serie De laatste helden op aarde. Deze werd ondertussen opgepikt door Netflix die er een animatie tv-serie van gemaakt heeft. Naast het schrijven van boeken staat de auteur ook in voor het ontwerpen van games. De laatste helden op aarde en het kosmische kwaad is het vierde deel van deze serie en ik was er toch benieuwd naar, gezien het toch razend populair blijkt te zijn. Het staat namelijk al meer dan 100 weken in de New York Times Bestsellerlijst.
Jack Sullivan en zijn vrienden June, Quint en Dirk beleven hun eerste winter na hun monsterlijk avontuur en Apocalyps in De laatste helden op aarde. Ze bereiden zich voor op kerstmis, doen aan sneeuwbalgevechten en vinden katapult-sleeën een leuke manier om zich te verplaatsen vanuit hun boomhut.
Maar dan komt er een nieuwe slechterik, Evie op de proppen. Eerst zijn de vrienden blij, gezien het een mens is en ze denken onmiddellijk dat ze niet meer alleen zijn. Maar ze is vals en wil alleen maar Jacks wapen de Schaver stelen. Al snel blijkt dat de Schaver een bijzonder wapen is en de sleutel vormt tot een duister plan. Jack en zijn vrienden zullen dan ook alles doen om deze terug te halen.
Zombie Apocalyps
De laatste helden op aarde en het kosmische kwaad is een vierde deel en het is volstrekt onmogelijk het boek als een standalone te lezen. Er is geen korte inleiding met wat vooraf ging waardoor het best wel moeilijk te volgen was in het begin. De personages zijn al geïntroduceerd en het verhaal bouwt verder waar het vorige deel eindigde. De tieners Jack en zijn vrienden overleefden in het eerste deel een zombie Apocalyps waarbij zij de enige overlevenden waren. Nu wonen ze veilig in Jacks boomhut.
De plot vond ik niet erg overweldigend en origineel. Maar het past wel volledig binnen de cultuur van onze huidige tieners: zombies, actiehelden, vijanden, pop-cultuur, … . Mijn neefje was geen grote fan van het boek, hoewel ook hij een heuse boekenwurm is. Eigenlijk stelt het verhaal inhoudelijk niet veel voor, het is een klassieker waarbij een stelletje tieners het opneemt tegen een aantal slechteriken. Ook taalkundig is het geen hoogvlieger, de auteur maakt gebruik van halve zinnetjes en hanteert een zeer eenvoudige schrijfstijl. De sterkte van deze serie zit vooral in de illustraties van Douglas Holgate, zij zijn echt een meerwaarde aan het verhaal.
Ergens begrijp ik wel waarom dit een populaire tienerserie is: veel tekeningen, weinig tekst, veel monsters, zombies en weinig geloofwaardige personages. Maar ik houd het liever bij klassieke jeugdverhalen zoals die van Thea Beckman, Michael End, Kristien Dieltiens, Marc De Bel.
—
Eerder verschenen op Boeken-cast
