Een nostalgische, weldoordachte en expliciete thriller
[Recensie] Dat auteur Paul de Bruyn veel schrijfervaring heeft is duidelijk merkbaar in De Laatste Stap. Hij hecht vanuit zijn achtergrond veel waarde aan research om zaken tot in detail natuurgetrouw weer te geven. En dat maakt het verhaal realistisch en geloofwaardig.
Ook geografisch wordt de lezer getrakteerd op hotspots en de achterafstraten van de stad Antwerpen. Wanneer je de stad zelf een beetje kent, vormen zijn decors een illustratief geheel die het verbeeldingsvermogen prikkelen en je mentaal laten teleporteren naar deze veelzijdige stad.
De Bruyn geniet wellicht de meeste naamsbekendheid aan zijn decennialange functies als redacteur van de Gazet van Antwerpen. Hij schreef daarnaast Acht seconden in Dallas over de moord op president John F. Kennedy en een andere non-fictie God, Haat en Geweren over het presidentschap van George W. Bush. Aan De Laatste Stap gingen twee eerdere misdaadverhalen vooraf. Het Laatste Gesprek en Fatale Vriendschap.
Hobokense Polder
De laatste stap start met een lugubere en choquerende moord op een man, waarvan het lichaam wordt aangetroffen in de Hobokense Polder. Wanneer het slachtoffer naast leraar vroeger journalist blijkt te zijn geweest, wordt al snel geëscaleerd naar een hoger urgentieniveau. Staat de vrijheid van pers hier onder druk? Of is het motief voor deze gruwelijke daad te vinden in de banden die het slachtoffer lijkt te hebben met een extreemrechtse groepering? Commissaris Michiels en zijn team krijgen de opdracht de mogelijke dader(s) te vinden. Een uitdagende en gecompliceerde klus.
Weinig thrillers tonen een rechercheafdeling waar geen dissonanten werkzaam zijn of afgunst de samenwerking weet te verstoren. Wat een verademing om een viertal onderzoekteams en een korpsleiding te volgen die het uitstekend met elkaar kunnen vinden en die geen focus verliezen door interne conflicten en randverschijnselen. Iedereen gunt een ander zijn bijdrage op het uiteindelijke succes. Wordt het daarmee tam? Welnee, er is volop de spanning van het onderzoek zelf en de chemie tussen de talrijke personages.
Maar een thriller schrijven is echt iets anders dan een journalistiek stuk schrijven. Dat heeft helaas ook zijn keerzijde. Bij journalistiek artikelen is het zaak direct de aandacht van de lezer te trekken, om pas later de zakelijke onderbouwing, argumentatie en achtergronden te leveren. Zo ook in dit boek. Alle lokkertjes en spannende momenten zitten aan het begin, maar halverwege wacht ik nog steeds op de motieven van de dader. Als lezer moet je behoorlijk vasthoudend zijn om de laatste tweehonderd pagina’s te willen lezen. Een onverwachte wending had het verhaal weer swung kunnen geven, helaas gebeurt dat niet.
Een ander storend element is het overmatig gebruik van de namen van de personages. Gemiddeld worden er meer dan vijftien namen op een bladzijde genoemd. De auteur had veel vaker voor de letterlijke opsomming van de citaten uit de dialogen kunnen kiezen zonder het tot vervelends toe herhalen van de achternamen. Naast storend haalt het ook de vaart uit het verhaal.
Wel enthousiast ben ik over de verwijzingen naar de muziek. Paul de Bruyn moet een groot muziekliefhebber zijn en de vele artiesten en muzieknummers die de revue passeren, verrijken het geheel.
—
Eerder verschenen op Boeken-cast
