Over kinderen en metamorfose
[Signalering] Bij tijd en wijle is de lezer een masochist. Dat ga je tenminste denken als je de populariteit van het nieuwste boek [2010/red.] van Midas Dekkers probeert te begrijpen.
Met satanisch plezier pepert de schrijver ons de dierlijke staat van het mensenkind in. En dat heeft onvermijdelijk iets ontluisterends. Dat wonderlijke wezentje dat zo vertedert en in de blindheid van de ontroering uitgeroepen is tot de mooiste baby van de hele wereld verandert onder zijn grimmig-geestige blik in een vette larf, een biggetje zonder staart, een parasiet, een zoogdier dat alleen drinken kan, en poepen en piesen. “Als het mestoverschot bij mensen even serieus werd aangepakt als dat bij varkens en kippen, was er aan het krijgen van kinderen allang paal en perk gesteld.”
‘En passant’ is ma ondertussen als een hormonaal voortgedreven melkmachine voorgesteld en pa als een ‘zak vol zaad’ die na gedane zaken zijn functie beperkt ziet tot het behangen van de kinderkamer. Ook van de verheven status van de liefde en de zorg voor het kind blijft ogenschijnlijk weinig over. Het houden van een kind – in de dubbele zin van het woord – is net zoiets als het houden van een hond of kat, alleen kost het een stuk meer. ‘Als het je met konijnen lukt, lukt het je ook wel met een kind’, zo steekt de schrijver op de laatste bladzijde de ouders onder de lezers een hart onder de riem.
Of Dekkers meer van kinderen houdt dan van katten of konijnen is twijfelachtig. Voor zijn boek maakt dat niet uit. Hij houdt van zijn onderwerp en van zijn vak. En dat straalt van iedere bladzijde af. Ooit was Midas zelf een vette larf en maakte zijn poepkanaal overuren. Wonderlijk hoe daaruit uiteindelijk een bioloog is getransformeerd die begiftigd met een benijdenswaardig stilistisch vermogen de lezer vermaakt, plaagt en kwelt met de gedachte dat zijn kinderen vooralsnog meer bij de dieren horen dan bij de mensen.
—
Eerder verschenen in Intermediair
Bazarow Populaire Fictie
Bazarow Literatuur & Non-fictie
Bazarow Kinderboeken