Voorzien van een doorspekte, onderhuidse spanning
[Recensie] De mannen vallen is het vervolg op Moordenaarsstorm en ook het laatste deel uit het tweeluik De Siciliaanse kronieken.
Max woont ondertussen in haar huisje aan zee. Dankzij haar goede vriend en landgenoot Herman is zij eindelijk geïnstalleerd. Ook Wil Heerema – rechercheur in Amsterdam – heeft besloten nog een paar dagen vakantie te vieren in Sicilië voor hij terug aan het werk gaat. Maar na een berichtje van Il Capitano Gino Martinelli – de hoogste baas van de carabinieri die hij kent uit de vorige zaak (zie Moordenaarsstorm) – komt er van vakantie of terugkeren naar Nederland voorlopig niks terecht.
In snel tempo vallen er verschillende doden, duikt er een klein jongetje op, is Herman verdwenen en verschijnt een klein meisje dat geen woord zegt. Gezien de lijken Nederlanders zijn wordt Wil opnieuw betrokken bij het onderzoek en zit Max – voor ze het weet – met een klein meisje in huis.
In De mannen vallen draait het om Herman, de huisvriend van Max. Heeft zijn verdwijning te maken met de dubieuze praktijken die zich in het dorpje afspelen? Bijna iedereen is van die praktijken op de hoogte, maar steekt de kop in het zand en wel uit eigenbelang. Hoe dichter Max en Wil bij de waarheid komen en hoe harder er in de pot geroerd wordt, hoe meer het begint te stinken. In Moordenaarsstorm was de machtsverhouding in het dorpje maar een peulenschil in vergelijking met wat nu speelt. Wie is nog te vertrouwen?
In 139 – over het algemeen korte – hoofdstukken raas je door het verhaal dat zich afspeelt in 2016. Dit is mede te danken aan de vlotte en heldere schrijfstijl van Ipenburg. Op een aangename manier neemt ze je terug mee naar dat kleine dorpje aan de Siciliaans kust. Haar schrijfwijze is niet alleen erg beeldend, maar ook doortastend en gedetailleerd. In enkele zinnen zie je de hele scene zo voor je. Het corrupte Sicilië, de malafide praktijken die er spelen, maar eveneens de sfeer die zo’n vakantiedorpje uitstraalt: Het goede weer, de terrasjes, lekker eten, flesje wijn, Italiaans geroezemoes en zwoele avonden. Je zou zo je zwemspullen en jurkjes in een koffer smijten en vertrekken.
De karakters in het verhaal overtuigen. Max wordt verder uitgewerkt en ondanks haar grillen krijg je ook een bevallige kant te zien. Daarnevens worden de andere personages genoeg beschreven om een mooi beeld te hebben. Je moet als lezer wel je hoofd boven water houden, want er komen heel wat figuren ten tonele. Had Ipenburg al de verhaallijnen uitgediept was het waarschijnlijk een omnibus geworden. En hoewel je hier en daar op je honger blijft zitten doet dit gelukkig niks af aan het leesgenot, want het verhaal is – ondanks de spanning – bij momenten lekker luchtig. Oer Hollandse woorden die erg herkenbaar zijn steken van tijd de kop op en het gebrekkige Engels van de Italianen is hilarisch. Ondanks dat het verhaal best een heftig thema heeft zit je van tijd tot tijd in je vuistje te lachen.
Inge Ipenburg heeft met deze Siciliaanse Kronieken een mooi tweeluik neergezet voor ettelijke uurtjes leesplezier. Je waant je in Italië, de sfeer wordt bijzonder goed weergegeven. De auteur weet te boeien en schuwt gevoelige onderwerpen – zoals de vluchtelingenstroom – niet. Het verhaal is goed opgebouwd en voorzien van een doorspekte, onderhuidse spanning. Naar de plot toe gaat het verhaal snel en of de eigenlijke ontknoping realistisch is blijft voor mij de vraag. De mannen vallen geef ik graag 3,5 ster.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
