"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Stephen King - Fairy Tale

Zaterdag, 8 oktober, 2022

Geschreven door: Stephen King
Artikel door: Nico Voskamp

De moeder aller sprookjes

[Recensie] Zo – de koning van de met zwavelzuur gevulde woordenrivieren slaat weer toe. Stephen King heeft dik een jaar gewerkt aan zijn eigen Fairy Tale. Een sprookje dus, maar dan uitgesmeerd over 591 bladzijden. Dat is geen sprookje meer maar een sprook, helaas een term te lelijk om te gebruiken. GogMagog, het opperwezen waar deze fabel om draait, zal ook niet iedereen bekend voorkomen. Nadere uitleg volgt.

Zoals altijd propt King een verhaal vol met spanning, bijzinnen, subverwikkelingen, beangstigend lange dialogen en uitermate plastische handelingen. Dat laatste, de hard core gore, voert hij bij Fairy Tale wel heel consequent door. Het is een feest van bloed, kots, pies en poep, luidruchtig brekende lichaamsdelen, druipende littekens en etterende wonden. Sorry, ik kan het niet anders verwoorden. Maar het is dan ook zijn ultieme sprookje over goed versus kwaad.

Dat thema hebben trouwens al zijn boeken, van Carrie tot aan Billy Summers, maar dit terzijde. Zijn enorme verteltalent maakt van die boeken toch uitstekend leesbare pageturners – zo ook met deze pil. Charlie Reade is hier de hoofdpersoon: hij maakt een fantasmagorische helletocht door, die bloederige avonturen in de Griekse en Romeinse mythologie tot een gezellig zondagmiddagonderonsje degraderen.

Het begint als Charlie zijn vader aan de drank ziet geraken omdat zijn moeder bij een auto-ongeluk overlijdt. Hij moet het wankelmoedige tweemansgezin op de rails zien te houden. Dat lukt, en het helpt heel erg dat zijn vader later de drank kan laten staan. Rustiger vaarwater, maar nee: hier begint het echte verhaal. Charlie gaat klusjes doen voor Howard Bowditch, een kluizenaar met vreemde kantjes. En er is een herdershond waar Charlie verliefd op is: Radar.

Pf

“Radar kwam terug met een speeltje in haar bek. Het leek me een aapje, maar er was zo enthousiast op gekauwd dat ik het niet met zekerheid kon zeggen… Ze bracht het speeltje naar me toe en liet het bij mijn stoel op de grond vallen. Haar ogen vertelden me wat ze van me verwachtte.

Ik gooide het met een voorzichtig boogje door de kamer. Radar strompelde erachteraan, raapte het op, liet het een paar keer piepen om te laten zien wie hier de baas was en bracht het terug. Ze liet het naast mijn stoel op de grond vallen. Ik kon me voorstellen hoe ze als jonge hond, zwaarder en veel behendiger, in volle vaart achter die arme, oude aap (of zijn voorganger) was aangestormd…Rennen kon ze niet meer, maar ze deed haar uiterste best.”

Radar is oud en ziek. Die bijna versleten viervoeter is voor Charlie de reden om op zoek te gaan naar genezing. Verjonging eigenlijk. Geen Lourdes, geen prednison, maar wel een mysterieuze kracht die – zo lijkt het – de tijd kan beïnvloeden. Dat brengt Charlie in een heel andere wereld. Een ondergrondse, nare, verknipte, gewelddadige, meedogenloze wereld. Een sprookjeswereld met een gegarandeerd slechte afloop.

King weet veel van slechte aflopen. Het is zijn handelsmerk, en hij schmiert er dan ook lustig op los in de onfrisse sprookjeswereld die Charlie betreedt. De arme jongen is in een volwassenwordingsrite terechtgekomen van de wrede categorie. Hij loopt allerlei wezens tegen het lijf, per soort oplopend in haat/meedogenloosheid/moordzucht. King leeft zich duidelijk uit in het beschrijven van ingewandverschroeiende ellende. Daar moet je tegen kunnen als lezer, maar de spanning wordt daardoor wel fijn opgebouwd.

En, loopt het goed af? Trouwe lezers van de oude meester weten dat er vaak een happy ending in de pijplijn zit. Dat gaat misschien voor dit universele verhaal niet helemaal op. Of toch een beetje. Ik zou zeggen, lees het boek en kijk wat je ervan vindt. Ondanks de zeer volumineus opgezette verhaallijn en de overduidelijk Amerikaanse invloeden, is het toch een interessante vertelling over .. ja wat. Kan het goed versus kwaad zijn, wellicht?  

Wat ons bij Gogmagog brengt. Nou, in de oude legendes van voor de geschiedschrijving was de aarde woest en ledig. Er waren twee krachten die elkaar op leven en dood bevochten. Gog en Magog. Soms won Gog en soms won Magog. Die allegorie staat voor het eeuwigdurende verschil tussen pro en contra. Misschien is dat wel het evenwicht dat de aarde in balans houdt. In elk geval houdt het de lezer bij de les in dit lekker vette verhaal van de oude horrorfreak.

Ook verschenen op Nico’s recensies en Tiktok