Wederom genoten van de prachtige, treffende zinnen van Voskuil
[Recensie] Door Jannie ben ik eigenlijk geïnspireerd om de boeken van Voskuil te lezen. Zij op haar beurt werd overtuigd door Gerbrand Bakker. Zo zie je maar weer welke (positieve) invloed social media kan hebben. Na het lezen van De buurman en mijn enthousiaste reactie hierop, kreeg ik voor mijn verjaardag de complete serie van Het Bureau en nog een zestal andere boeken van Voskuil. Inmiddels ben ik in het eerste deel van Het Bureau begonnen, maar toen kocht ik De moeder van Nicolien. Aangezien ik daar zoveel lovende reacties over heb gehoord, kon ik niet anders dan dit boek als eerst te lezen.
Maarten Koning
In De moeder van Nicolien lezen we over Maarten Koning, zijn vrouw Nicolien en natuurlijk de moeder van Nicolien. In dagboekvorm krijgt de lezer een inkijkje in de relatie van Maarten met zijn schoonmoeder. De koffiemomenten, de bezoekjes, de wandelingen en natuurlijk de gesprekken die zij met elkaar hebben. Hieruit kan je opmaken dat er sprake is van een sterke band.
Sluipenderwijs wordt het Maarten en Nicolien duidelijk dat hun (schoon)moeder vergeetachtig wordt. Het begint met kleine alledaagse dingen waardoor het in eerste instantie nog niet zo opvalt. Maarten en Nicolien hebben er dan nog niet zoveel hinder van. Het wordt elke keer een graadje erger, bijvoorbeeld dat ze niet meer goed weet wat ze heeft afgesproken of welke bus ze moet nemen. De buitenstaander ziet het sneller, dat is vaak zo.
Droge humor
Langzamerhand verandert de relatie tussen hen drieën. Nicolien ergert zich al snel wanneer haar geduld op de proef wordt gesteld, Maarten probeert de situatie met humor en eindeloos veel geduld het hoofd te bieden. Net als in De buurman zit ik hardop te gniffelen om zijn droge humor. Met de aanwezigheid van Maarten zijn humor maakt de situatie het voor zijn vrouw draaglijker, net als voor de lezer trouwens.
Wederom geniet ik van de prachtige, treffende zinnen van Voskuil. Het ogenschijnlijke simpele verhaal raakt me diep. Niet omdat ik van dichtbij een dergelijke situatie heb meegemaakt, maar juist omdat Voskuil deze verdrietige aangelegenheid zo integer, maar ook realistisch heeft beschreven:
“‘Het is net een vogel’, zei hij tegen Nicolien, die achter hem aan was gekomen. ‘Alles wat in het nest wordt aangetroffen en anders is dan vroeger wordt eruit gemieterd.'”
Het Bureau
In De moeder van Nicolien gaat het leven van Maarten en Nicolien natuurlijk ook gewoon door. Zo gaat Maarten voor het eerst bij Het Bureau werken, de lezer maakt al vluchtig kennis met enkele personages. Ik merk dat ik geniet van de dialogen en de sfeer die het uitademt. De sfeer van een andere, voor mij onbekende, tijd. Dit geldt eveneens voor de thuissituatie van Maarten en Nicolien. Heerlijk om te lezen over het huishouden, de bezoekjes aan de stad en aan familie. Het straalt een soort van burgerlijkheid van vervlogen tijden uit. Zonder saai te zijn, laat dat duidelijk zijn! Het boek is prachtig, liefdevol en compact.
“Zijn schoonmoeder hoorde hem niet. Ze keek omhoog naar haar huis en lichtte heel eventjes haar hand op. ‘Dag huisje’, zei ze zachtjes.”
—
Eerder verschenen op boekenz
