Het is kneuterig en buitengewoon fatsoenlijk
[Recensie] De handtekening van Agatha Christie siert in gouden letters de omslag van deze nieuwe detective. Voor de vierde keer schreef de in Cambridge wonende Sophie Hannah een nieuw Hercule Poirot mysterie in navolging van de uitermate succesvolle auteur Agatha Mary Clarissa Miller die onder haar pseudoniem meer dan drie miljard (!) boeken heeft verkocht.
In 1976 overleed de auteur die een nalatenschap had van 66 detectiveromans, 20 toneelstukken, 4 non-fictiewerken en 6 romans, naast 150 korte verhalen. Meer dan 200 verfilmingen zijn verschenen van haar oeuvre en over haar leven. Zij is geestelijk moeder van o.a. Hercule Poirot, Miss Marple en Tommy en Tuppence.
In mijn jeugd was mijn zus groot liefhebber van haar werk en zij spaarde de detectives in een bepaalde uitgave zodat alle ruggen tezamen een kleurrijk geheel vormden in haar boekenkast. En ik leende ze stuk voor stuk om ze vervolgens te verslinden. Ik heb het nu over eind jaren zeventig, begin jaren tachtig van de vorige eeuw. Miss Marple sloeg ik over. Ik vond haar te oud, te traag en te afwachtend in haar onderzoek naar de daders.
De verhalen van Poirot spraken des te meer tot mijn verbeelding. De Waalse politieagent bezat naast een scherp onderzoekende geest, het vermogen om uit een groot scala verdachten, aan het einde van het boek een soort samenkomst te creëren waar hij de dader wist te ontmaskeren ten overstaan van alle andere aanwezigen. Fascinerend vond ik dat.
Daarnaast kreeg de beste man in de persoon van Peter Ustinov uiteindelijk een sympathieke en licht amusante beeltenis, die ik meenam tijdens het lezen. Suspense met een hoofdletter.
Veertig jaar na dato, mag ik De moorden op Kingfisher Hill van Sophie Hannah lezen. Haar vorige drie detectives heb ik niet gelezen, hoewel ze mij in de winkel steevast aanlokkelijk gadesloegen. En nu mag ik dan eindelijk. Terug in de tijd.
Hercule Poirot die het gezelschap van kapitein Hastings moet missen, laat zich nu vergezellen door zijn vriend rechercheur Edward Catchpool van Scotland Yard, die in dit verhaal tevens de verteller is.
Hij is gevraagd naar Kingfisher Hill te komen om de moord op Frank Devonport te onderzoeken. Op weg daarnaartoe gebeuren al geheimzinnige dingen en ontmoet het tweetal verdachte reisgenoten. En zoals altijd weet Poirot het mysterie te ontrafelen, zoals we dat van hem gewend zijn.
De stijl is identiek aan die van Agatha Christie. De maniertjes en Franstalige opmerkingen van Poirot roepen herkenning op. Het leest prettig wanneer je blijft lezen. De vele personages met hun karakteristieke chique namen, kunnen tot verwarring leiden wanneer je versnipperd leest. Het is een onderhoudende detective zonder plottwist of andersoortige verrassing. De titel van het boek heeft al een spoiler in zich en daar is het wachten dan ook op.
Daarnaast heb ik Het doek valt gelezen. In dat boek maken we letterlijk het einde van Poirot mee. Het is onduidelijk waar dit avontuur in tijd moet worden gezien. Is het Poirot in een jeugdige gedaante of zitten we kort voor het doek valt?!
De allerbelangrijkste conclusie die ik na het voltooien van het verhaal moest trekken, is dat het voor mij, niet langer de magische sfeer van toen heeft. Het is trager dan dat ik mij van vroeger herinner. Het is kneuterig en buitengewoon fatsoenlijk.
En dat maakt dat Hercule Poirot trekjes van Gert-Jan Dröge en Jort Kelder kreeg. Stijfjes in de zin van ongemakkelijk en met de zoektocht naar ‘hoe het heurt’. De etiquette van toen heeft alle charme verloren en voorkomt nu een snelle afronding van het onderzoek. Hoe ouder ik word hoe meer ik geniet van nostalgische ervaringen. Geuren, smaken, locaties en muziek. Hoe ouder, hoe beter.
Maar dit zeker niet slecht geschreven verhaal, voedt dat gevoel bij mij niet. Ik mis de sfeer van toen en het geduld om vrede te hebben met het gebrek aan tempo.
Als groot liefhebber van Poirot en Christie, kan ik dit boek drie sterren toekennen. Een prima auteur voor het werk van deze legendarische auteur. Het mist iedere vorm van vernieuwing en dat is wellicht het mooiste compliment voor Sophie Hannah.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
