Hercule Poirot lijkt tegenwoordig vooral op Jort Kelder
[Recensie] Voor de vierde keer schreef de in Cambridge wonende Sophie Hannah een nieuw Hercule Poirot-mysterie, in navolging van de uitermate succesvolle auteur Agatha Mary Clarissa Miller (Agatha Christie) die onder haar pseudoniem meer dan drie miljard boeken verkocht. In 1976 overleed de auteur die een nalatenschap had van 66 detectiveromans, 20 toneelstukken, 4 non-fictiewerken en 6 romans, naast 150 korte verhalen. Meer dan 200 verfilmingen zijn verschenen van haar oeuvre en over haar leven. Zij is geestelijk moeder van onder andere Hercule Poirot. De Waalse politieagent bezat naast een scherp onderzoekende geest, het vermogen om uit een groot scala verdachten, aan het einde van het boek een soort samenkomst te creëren waar hij de dader wist te ontmaskeren ten overstaan van alle andere aanwezigen.
Nu is De moorden op Kingfisher Hill van Sophie Hannah verschenen. Terug in de tijd. Hercule Poirot die het gezelschap van kapitein Hastings moet missen, laat zich nu vergezellen door zijn vriend rechercheur Edward Catchpool van Scotland Yard, die in dit verhaal tevens de verteller is. Hij is gevraagd naar Kingfisher Hill te komen om de moord op Frank Devonport te onderzoeken. Op weg daarnaartoe gebeuren al geheimzinnige dingen en ontmoet het tweetal verdachte reisgenoten. De vele personages met hun karakteristieke chique namen kunnen tot verwarring leiden. Maar zoals altijd weet Poirot het mysterie te ontrafelen, zoals we dat van hem gewend zijn.
De stijl is identiek aan die van Agatha Christie. De maniertjes en Franstalige opmerkingen van Poirot roepen herkenning op. Het is een onderhoudende detective zonder plottwist of andersoortige verrassing. De titel van het boek heeft al een spoiler in zich en daar is het wachten dan ook op. Toch heeft De moorden op Kingfisher Hill niet de magische sfeer van toen. Het is trager, kneuterig en buitengewoon fatsoenlijk.
En dat maakt dat Hercule Poirot trekjes van Gert-Jan Dröge en Jort Kelder heeft. Stijfjes in de zin van ongemakkelijk en met de zoektocht naar ‘hoe het heurt’. De etiquette van toen heeft alle charme verloren en voorkomt een snelle afronding van het onderzoek. Maar het is goed geschreven door een prima auteur voor het werk van deze legendarische schrijver.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
