Een meeslepend verhaal over taal en communicatie, over stilte, over het ontbreken van woorden
“We hoorden de letters als binaire signalen. Punten en strepen kenden voor ons geen geheim meer.”
[Recensie] De kaft van De Morsecode trok meteen mijn aandacht, zo mooi in zijn eenvoud. Natuurlijk was ik benieuwd of er ook écht een tekst achter de morsetekens in die opvallende letter M zat. Wat een boeiende start voor dit interessante verhaal. Nathalie Briessinck schreef reeds poëzie, kortverhalen en een roman. Aan haar schrijfstijl merk je meteen dat ze een ervaren auteur is. Het thema tijd, dat zo mooi wordt verwoord in de proloog, loopt als een rode draad door dit boek.
“De tijd raast over je heen als een wervelwind van gebeurtenissen, van gedachten, gevoelens en al dan niet ingeloste verlangens. Hij scheurt langs je.”
Nadat Morse te laat is voor de begrafenis van zijn geliefde vrouw Lucretia, geeft hij de tijd de schuld. De brief die hem op de hoogte moest brengen dat zijn vrouw zo ziek was, was veel te lang onderweg geweest tussen Washington en New Haven. Hoe had hij dit eerder kunnen weten? Deze vraag blijft door zijn gedachten spoken. Morse laat zijn kinderen bij zijn broer achter en vlucht naar de andere kant van de wereld. Hij hoopt in Europa door te breken als kunstschilder. De Franse generaal Marquis de La Fayette is alvast een van zijn klanten. Na zijn omzwervingen keert hij toch terug naar huis. Op zijn terugweg, met de pakketboot Sully, raakt Morse in een interessant gesprek verwikkeld over elektrotechniek met de heren Charles Thomas Jackson en John Lovely. Een gesprek dat bepalend zal zijn voor de toekomst.
Tijdens deze overtocht klopt Siyah aan bij zijn hut. Zij is de boodschapper van mevrouw Ivanov. Deze Russische dame wil graag een portret van haar dochter Irina laten maken. De tijd dringt. Door een ziekte is Irina aan haar rolstoel gebonden. Ze kan niet bewegen, niet praten, geen emoties tonen. Kan Morse haar op tijd vereeuwigen in een portret?
Het is knap hoe Nathalie Briessinck een mooi geheel heeft gemaakt van de drie verschillende vertelperspectieven. Afwisselend komt de lezer meer te weten over Morse, De Stille en De Boodschapper. De verhaallijnen staan mooi in verbinding met elkaar. De gedachten van Irina, De Stille, worden zo eerlijk verwoord. En de bijzondere en liefdevolle band tussen Siyah en Irina is mooi en ingetogen in beeld gebracht. Taal bestaat uit zoveel meer dan enkel woorden.
“Ze was meer dan een lichaam. Haar ogen spraken, maar kozen er vaak voor om te zwijgen. Uit gewoonte, of omdat ze het had opgegeven te moeten vechten voor mensen die toch niet naar haar stilte wilden luisteren.”
Een belangrijke en hachelijke reis per koets door Europa, een bijzonder stel oude mannen in Parijs, een mooie vriendschap, een moord, de guillotine,… er gebeurt heel wat in dit verhaal. Kan Morse redding brengen? Is de tijd hem deze keer wel goed gezind?
“De Morsecode. Ik moest mensen redden. Of het nu uit liefde voor mezelf, voor Lucretia of voor wie dan ook was. Of het nu uit wraak of egoïsme was.”
Het verhaal is enorm boeiend en veelzijdig. Een stukje geschiedenis, de technische kant van de totstandkoming van de morsecode, spanning, romantiek,… alles wordt mooi gedoseerd in De Morsecode. De schrijfstijl én het verhaal zijn toegankelijk voor een breed lezerspubliek. Historische feelgood met een filosofisch tintje geschreven door een literair talent? De stijl is moeilijk in een bepaald genre te vatten, en dat hoeft natuurlijk ook niet. Geniet gewoon van dit boek!
Voor mij was De Morsecode een meeslepend verhaal over taal en communicatie, over stilte, over het ontbreken van woorden. Taal kan ook gebracht worden in tekens, strelingen, oogcontact, handen en lippen. Mooi, mooi!
“De stilte van die kus verklaarde meer dan alle antwoorden die we elkaar hadden kunnen geven. Er werden geen vragen meer gesteld.”
Dit verhaal over het overbruggen van afstand en tijd geef ik graag 4 sterren!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
