Een overdaad aan personages bij inzakkende spanning
[Recensie] Emma is dierenarts en woont boven de praktijk. Tijdens een nachtdienst wordt zij gewekt door geklop op de deur. Ze denkt dat het om een spoedgeval gaat en haast zich naar beneden. Voor de deur staat echter geen gewond dier dat dringend hulp nodig heeft, maar twee gemaskerde mannen die eisen dat Emma hun zwaargewonde vriend opereert. Emma doet wat haar gevraagd wordt maar is zich er niet van bewust dat dit nog maar het begin is.
Verhoef valt gelijk met de deur in huis, geen ellenlange introductie, maar gelijk het binnenvallen van twee mannen die haar dwingen om het leven van een derde man te redden. De spanning zit er dus gelijk goed in. Ik had gehoopt dat deze spanning zou doorzetten, maar het verhaal zakt in na de eerste vijftig veelbelovende pagina’s. Pas na 150 pagina’s gebeurt er weer iets spannends.
Als lezer kijk je mee vanuit het perspectief van Emma, Vegas, Imre en Quincy. Emma is dus de dierenarts, Vegas is haar dochter en Imre en Quincy zijn degenen die hun gewonde vriend met behulp van Emma wilden redden. Naast deze vier spelen ook Dean, Bob en Jonathan een grote rol. Dean is eigenaar van de praktijk, Bob is een collega van Emma die al vele jaren in de praktijk werkt en Jonathan is de ex van Emma en de vader van Vegas.
Door de vele personages die een grote rol hebben, is het niet helemaal gelukt om ze goed uit te diepen. Het zijn vaak korte, nietszeggende of stereotyperende beschrijvingen. Er is duidelijk gekozen voor standaard types: Emma’s leven is een rommeltje, Dean is de knappe baas, Bob heeft alles goed voor elkaar, Jonathan is de ex drugsverslaafde, Vegas is de puber, Imre is de crimineel en Quincy is de crimineel met een geweten.
Verhoef heeft het boek opgedeeld in (soms zéér) korte hoofdstukken die makkelijk leesbaar zijn. Soms is het alleen niet helemaal duidelijk vanuit wiens perspectief je leest. De verhaallijn van Quincy is overbodig. Bij hem gebeurt er niets dan herhalingen van zetten. Pas tegen het eind gebeurt er bij hem iets wat daadwerkelijk iets toevoegt aan het verhaal. Ik denk dat Verhoef ervoor heeft gekozen om hem een eigen verhaallijn te geven zodat je hem als lezer niet uit het oog verliest.
Naast de vele herhalingen worden er veel woorden herhaald, zoals twee keer ‘groggy’ in één alinea. Het gebruik van synoniemen was beter geweest.
Het plot is voorspelbaar en wordt niet helemaal afgesloten. Vanaf het begin hint Verhoef op een bepaalde personage en worden er dingen ontdekt die in de richting van één persoon wijzen. Wat meer mysterie of onverklaarbaarheden hadden ervoor kunnen zorgen dat het plot wat beter was uitgekomen.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
