"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

De Nachtuilen

Zaterdag, 3 november, 2018

Geschreven door: Jeroen van Unen
Artikel door: Johan Klein Haneveld

Harry Potter, maar dan moderner

Recensie] 3,5 sterren en zelfs een beetje meer – voor het grootste deel van het boek was ik van plan er drie sterren aan te geven, maar de laatste 75 pagina’s of zo deden de balans omslaan. Vooral omdat die lieten zien dat een paar elementen die me daarvoor dwars zaten (de morele twijfelachtigheid van de Denari eilanden, het gevoel van oppervlakkigheid van de geschiedenis, de clichématige slechteriken) opeens bewuste keuzes bleken van de auteur, en een ander, dieper verhaal naar voren kwam. Een dat me zeker benieuwd maakt naar de volgende boeken in deze serie – terwijl als het was gebleven zoals in het begin, ik het hierbij had gelaten.
Jeroen van Unen blijkt wel degelijk een auteur om in de gaten te houden. Hij schrijft behoorlijk goed en vloeiend. Er waren geen elementen die me stoorden in zijn woordgebruik of zinsopbouw. Mijn enige puntje van kritiek was dat ik niet een sterk gevoel van ruimte kreeg, bijvoorbeeld in actiescènes. Een keer staat iemand met een zwaard tegen zijn kin, maar pakt dan zijn eigen wapen van de grond (ik vraag me dan af hoe dat kan), of iemand zit in een vliegtuig, maar rent vervolgens over het gangpad. Of iemand valt op de rug van een groot, knuffelig dier en laat zich wegdragen (maar een paar stappen, want dit gebeurt op zolder). Een beek is zo ondiep dat je er in kunt liggen met je neus boven water, maar onder een waterval is het opeens zo diep dat je kopje onder kunt gaan? Het dorp op de Drenari-eilanden is zo groot dat er meerdere openluchtzwembaden zijn, en tal van mensen die naar de hoofdpersoon zwaaien, maar dan is er opeens maar één kroeg? Ik kreeg niet echt een gevoel van ruimte.

Ook was niet duidelijk waar het verhaal zich afspeelde. Een stad, maar is het in Nederland? En waarom reageert niemand op een neergestort vliegtuig? Waarschijnlijk een bewuste keuze van de auteur, maar misschien was het beter geweest het verhaal in een fantasiewereld te laten afspelen. Ik had verder wat moeite met het centrale conflict. Het gemak waarmee de ‘goeden’ de ‘slechten’ doodden, maakte hen in mijn ogen moreel gelijkwaardig en het was niet zo duidelijk dat ze voor iets goeds streden dat dit moreel rechtvaardig maakten.
Dit is waarom ik denk dat de auteur vrij jong was toen hij dit boek schreef, want ik herken dit uit de verhalen die ikzelf schreef toen ik tiener was. Daarom ben ik heel benieuwd hoe Jeroens boeken over tien of vijftien jaar zullen zijn! Want dit belooft heel wat: er zit veel fantasie in dit verhaal, zoals Loesje, de natuur van de mysterieuze vogels, de zwaarden en de koe. Verder vond ik de tienerkarakters goed neergezet, met levendige dialogen. Ik denk dat dit boek vooral de tienerfans van de Harry Potterboeken zal aanspreken (hoewel dus niet met het gevoel van plaats en geschiedenis dat die boeken wel hebben, maar wel een wat meer moderne setting). Daar moest ik in elk geval sterk aan denken bij het lezen. Genoeg om herkenbaar te zijn, maar met zeker genoeg nieuwe elementen om te boeien.

Eerder verschenen op Hebban

Boekenkrant