Leuk om te lezen, sprookjesachtig maar zeker niet voor jonge kinderen bedoeld
[Recensie] Mohammed Benzakour is een veelzijdig man. Naast schrijver is hij ook columnist, journalist en imker. Zijn eerdere werk is meerdere malen bekroond.
In De ogen van Fadil laat Mohammed Benzakour zich kennen als verhalenverteller. Sommige verhalen lijken op sprookjes, allemaal zijn ze gesitueerd in landen hier ver vandaan waar het warm is, vol kleuren en geuren en niet zo hectisch als in het kille Nederland. In die verhalen is alles mogelijk, wonderbaarlijke genezingen, wensen die uitkomen en dan toch weer tegen te lijken vallen. Honden die leren vliegen en meloenen die als lichtgevende bollen aan bomen groeien.
In totaal bevat deze bundel acht verhalen. In het eerste verhaal, Een koninklijke soep, wordt een er op een subtiele wijze wraak genomen op een verachtelijke sultan. De ingrediënten van de soep zijn bijzonder en de sultan is niets vermoedend.
Het tweede verhaal is gelijk het titelverhaal De ogen van Fadil. Ja, die Fadil, een echte charmeur en een vrouwenveroveraar maar wat als die gave zich tegen je keert en je zelfs je eigen moeder niet meer kunt vertrouwen?
De ezel en de puntmutsgeest is een mooi sprookje over wensen die anders uitkomen als dat je ze bedoeld hebt.
Het vierde verhaal, De witte nonnen, is een buitensporig verhaal zoals de verteller het schetst en ja, dat klopt helemaal, een buitensporige ontknoping!
Het vijfde verhaal, De meloenkoning, is mijn favoriete verhaal. Een verhaal dat simpel begint met een armoedige jongen die dol is op meloenen en die groots eindigt in een mysterieuze vallei. Waarom is dat mijn favoriet? Op de eerste plaats omdat het zo lekker onmogelijk is en op de tweede plaats omdat je dit sprookje eigenlijk overal kunt situeren en op de derde plaats omdat je geen enkel idee hebt waar dit sprookje naar toe gaat als je het aan het lezen bent. Het tweekoppig dier verhaalt van een vrek op leeftijd, Mohand, die maar één liefde heeft: zijn prachtige ezel Fatouch. Maar iemand maakt misbruik van Fatouch en Mohand is vastbesloten om die belhamel(s) een lesje te leren. Een les die hem lang bij zal staan!
De vliegende hond is gewoon een heerlijk verhaal, daar kan je niets anders meedoen dan glimlachen. De wijze bijen die een schurftige hond de weg naar geluk wijzen, een vrolijk sprookje. En dan zijn we alweer bij het laatste verhaal aangekomen, Zoubida Bogart, geen sprookje maar een fantastische vertelling over de Zoubida de dochter van Humphrey Bogart die in een hutje bij het strand woont. Sigaretten weg paft, danst op het strand en in de zee en ontelbare pasteitjes wegvreet. Herinneringen aan Marokko worden daar op dat strand gemaakt.
Mijn mening
De cover vind ik bijzonder. We zien een silhouet van een gezicht, in dat silhouet zijn voorwerpen en dieren afgebeeld die in de verhalen een rol spelen. Er omheen cirkelen de letters van de titel. Het maakt een speelse indruk. De titel is afgeleid van één van de verhalen. Fadil is daar de hoofdpersoon, hij heeft een bijzondere gave, die gave zit in zijn ogen.
Een vermakelijk boek, leuk om te lezen, sprookjesachtig maar zeker niet voor jonge kinderen bedoeld. De verhalen lezen vlot weg, houden geen verband met elkaar dus je kunt als lezer het boek regelmatig wegleggen. Zoals vaak met sprookjes, zit er in de meeste verhalen ook een moraal verborgen. Alleen in het laatste verhaal is duidelijk dat het in Marokko speelt, in de overige verhalen wordt in het midden gelaten waar het zich afspeelt, dat kunnen ook landen zijn die helemaal niet bestaan of verhalen die zich in het verre verleden hebben afgespeeld. Maar een onmiskenbare Oosterse geur ademen ze allemaal uit. Een leuk boek om tussendoor van te genieten, vier sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
