"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

De onzichtbare bruid

Donderdag, 9 mei, 2019

Geschreven door: Anne Swärd
Artikel door: Carlita Van Rossum

Een boek dat onder je huid kruipt

[Recensie] Tegen het eind van de tweede wereldoorlog vindt in Zweden het huwelijk plaats tussen de 17-jarige Sandrine en de oudste zoon van de roemruchte familie Ceder, Ivan. Het is de koudste dag van het jaar en Sandrine is terecht gekomen in een familie die zo mogelijk nog kouder is. Iedereen, ook Sandrine, is zich ervan bewust dat het huwelijk een verstandshuwelijk is. Sandrine is namelijk hoogzwanger en alleen zij weet wie de vader is. Opvallend is dat Ivan daar geen enkele belangstelling voor heeft; hij draagt zijn eigen geheimen met zich mee die door dit huwelijk begraven kunnen blijven.

Het wordt van meet af aan duidelijk dat hun poging om een nieuw leven te beginnen, gedoemd is te mislukken. Sandrine is ernstig getraumatiseerd en laat de verzorging van hun dochter Vera volledig over aan de dienstmeid. Ivan gaat volledig zijn eigen gang en de familieleden zetten hen onder druk om het huwelijk te laten slagen. De vraag is niet of, maar hoe lang dit nog kan stand houden. Langzaam maar zeker worden de geheimen van Sandrine en Ivan ontsluierd en dreigt het verleden, wat ze zo graag willen vergeten, hen te overspoelen.

Sandrine, door wie het verhaal wordt verteld, is een vrouw die veel verschillende emoties teweeg brengt. Aan de ene kant voel je diep medelijden en bewondering voor haar kracht. Aan de andere kant roept haar totale onmacht om van haar kind te houden bijna afschuw op. Je zou haar een antiheldin kunnen noemen. Maar hoe ze is geworden, zo is ze niet altijd geweest. Daar kom je als lezer achter door de herinneringen van Sandrine, die beetje bij beetje licht werpen op wat er in haar leven is gebeurd en op wat ze achter heeft moeten laten.

Zelf zegt Sandrine hierover:

Pf

“Dat is nooit het probleem geweest – dat ik niet sterk genoeg was – het probleem was dat ik nooit zwak kon zijn… of misschien kon ik gewoon niet om hulp vragen, want dat vereist op z’n minst een minimum aan vertrouwen.”


Ivan blijft tot aan het einde van het boek toe in schaduwen gehuld en doet daarmee recht aan zijn karakter.

Anne Swärd heeft het unieke talent om omgeving, karakters en gebeurtenissen zo filmisch en bij vlagen sprookjesachtig te beschrijven dat je alles letterlijk voor je kunt zien. De hoofdpersonen zie je, ruik je en hoor je, zo levendig is de pen van de auteur. Sommige karakters worden met slechts enkele penseelstreken ingekleurd, maar gaan daarmee toch leven. Schaamte loopt als een rode draad door het leven van zowel Sandrine als Ivan en het zwijgen daarover is begrijpelijk. Wat wel een beetje schuurt en ook ongeduld oproept, is dat ze dit blijven volhouden, ook al wordt hen meerdere mogelijkheden geboden om dit te doorbreken en daarmee de bagage van hun schouders te lichten.

In de laatste hoofdstukken worden er knopen doorgehakt en gebeurt er opeens van alles. Alsof je in een bioscoop zit, blijf je op het puntje van je stoel wachten op de grote finale. Dat het einde van het boek open blijft, geeft dit ontzagwekkende, pijnlijke en geweldige verhaal een meerwaarde, in die zin dat ik hoop dat Anne Swärd besluit dat hier een vervolg op komt.
De onzichtbare bruid is een boek dat onder je huid kruipt en je laat zitten met vragen als: “Wat had ik gedaan als ik in haar schoenen stond?” Ik geef dit meeslepende boek vijf welverdiende sterren.

Eerder verschenen op Perfecte Buren