Scherp, maatschappijkritisch maar ook voorspelbaar
[Recensie] In De opdrachtgever ontdekt Peter Loukens dat het leven ineens kan veranderen. Door toedoen van anderen ervaart hij hoe het voelt wanneer alles door de vingers glipt. Het meest spannende in het leven van het gezin Loukens tot dat moment is de moeizame verstandhouding met de (schoon)vader. Deze oud-notaris is niet te spreken over het feit dat zijn enige dochter Nathalie koos voor een relatie met IT’er Peter, en daarmee onder haar stand huwde. Ondanks dat is het stel toch gelukkig.
Dat verandert als Peter in het vizier komt van een criminele organisatie. Het lijkt op willekeur, maar niets is minder waar.
Zijn werk bij de kerncentrale van Doel (België) lijkt ineens zowel cruciaal als explosief.
Het verhaal heeft een hoog “het zou je zomaar kunnen gebeuren”-gehalte. Wat zou jij doen als je moest kiezen tussen je gezin en de openbare veiligheid? Het overkomt Peter en hij staat met zijn rug tegen de muur, voelt de onmacht. Want wat hij ook doet, het is altijd fout.
Peter besluit ondanks alles toch het brein achter de opdracht te gaan zoeken, de verantwoordelijke voor de puinhoop in zijn leven. Na de prooi te zijn geweest is het nu aan Peter om de jacht te openen. Maar hij stuit daarbij op behoorlijk wat tegenstand.
De opdrachtgever is een vlot geschreven, fijn verhaal maar haalt het niet bij zijn voorgangers, waaronder een aantal prijswinnaars van literatuurprijzen. Het heeft niet de wow-factor die 2017, Salami of Vrienden wel hadden. Het verhaal is enigszins voorspelbaar, al vrij snel in het begin. Het justitiële aspect is niet overal geloofwaardig. Ook de altijd zo originele plotwending mist, ondanks een scherpe maatschappijkritische kijk, die luid en duidelijk aanwezig is maar het gemis niet compenseert.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
