"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

De poppenspeler

Dinsdag, 16 juni, 2015

Geschreven door: James Carol
Artikel door: Joop Liefaard

Matig verhaal maar heerlijke pageturner

Jefferson Winter is profielschetser en zoon van een seriemoordenaar die werd veroordeeld tot de doodstraf, een straf die ook daadwerkelijk werd uitgevoerd. Jefferson heeft voor de FBI gewerkt en is nu zelfstandig consultant die de wereld afreist om bij ingewikkelde zaken de politie te adviseren. In Londen is een sadist actief die jonge vrouwen ontvoert, hen lange tijd martelt en na het uitvoeren van een lobotomie weer vrijlaat. Zij sterven net niet en leven verder als een kasplantje. Inspecteur Mark Hatcher van de Metropolitan Police roept de hulp in van Jefferson Winter en doet dit op het moment waarop Rachel Morris wordt vermist. Jefferson is ervan overtuigd dat zij het vijfde slachtoffer van de onbekende sadist is. De politie moet snel handelen want veel tijd is er niet voordat deze gestoorde geest de orbitoclast gaat gebruiken.

James Carol (1969) is een Schotse gitarist, geluidstechnicus en journalist die in 2014 De poppenspeler (Broken Dolls) schreef. Het is het eerste deel van de Jefferson Winter thriller serie die nu drie delen kent. Daarnaast schreef hij ook twee boeken over Jefferson Winter als profielschetser bij de FBI. Al die boeken verschenen in een tijdspanne van nog geen twee jaar. Een zeer productieve schrijver derhalve.

James Carol trakteert de lezers op een interessant verhaal dat alle ingrediënten bevat voor een intrigerende thriller maar dat door hem echter matig uitgewerkt wordt en waarbij hij het gebruik van clichés en stereotyperingen niet schuwt. De poppenspeler bevat twee verhaallijnen. De eerste lijn, die wordt verteld door Jefferson Winter gaat over het feitelijke politieonderzoek naar de verdwijning van Rachel Morris en de speurtocht naar de gewetenloze sadist; de tweede lijn gaat over de gruwelijkheden waaraan Rachel Morris wordt blootgesteld. Een verhaal over lobotomie leent zich hier uitstekend voor.

Jefferson Winter wordt gepresenteerd als een uiterst begaafde man die in zijn vakgebied een beroemdheid is. Zijn adviezen zijn altijd raak en zijn voorspellingen en verwachtingen komen altijd uit. Hij is de perfecte profielschetser met wie je geen weddenschap moet aangaan en die zo uit een Hollywoodfilm gestapt zou kunnen zijn. Die perfectie is ook meteen een valkuil want het maakt op momenten het verhaal ongeloofwaardig. Daarnaast is enige arrogantie, vaak verpakt in humor, Jefferson ook niet vreemd. De overige personages blijven heel erg vlak. De beeldschone brigadier Sophie Templeton met wie Jefferson moet samenwerken is zo’n personage over wie je aan het einde van het boek maar weinig weet.

Boekenkrant

James Carol heeft een vaardige pen waarmee hij door het gebruik van korte hoofdstukken snelheid in het verhaal brengt en door verrassende plotwendingen spanning. Een aantal deducties bij het opstellen van de misdadigersprofielen zijn boeiend, anderen zijn algemeen bekend, vooral bij thrillerlezers. De spanningsopbouw is geweldig en de ontknoping hoewel wat kort door de bocht uitermate spannend. De poppenspeler is een thriller die je maar moeilijk weg kunt leggen.

Heb je geen moeite met het loopje dat James Carol neemt met de geloofwaardigheid van het verhaal, de overtrokken perfectie van de hoofdrolspeler en de matig uitgewerkte personages, dan heb je met De poppenspeler een prima pageturner in handen die je een aantal uren heerlijk leesplezier verschaft.

Eerder gepubliceerd op Hebban.


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.