Mensen kijken in de trein
[Recensie] Mensen die elke dag met het openbaar vervoer naar hun werk gaan, zullen de situatie herkennen. Je hebt je favoriete plek (en het is vervelend als er opeens een ander zit op jouw plek), je ziet sommige mensen vaker en soms knik je elkaar even toe. Met elkaar praten doe je bijna niet, je blijft in je eigen wereldje, met je telefoon, je boek of je muziek.
Iona reist elke dag met de trein naar haar kantoor in het centrum van Londen. Ze werkt bij een tijdschrift en heeft hier een adviescolumn. Als je haar zou zien zou je denken dat Iona voor de duvel niet bang is en haar zaken goed op orde heeft. Ze is flamboyant, uitgesproken en niemand durft haar vaste plek of die van haar hondje Lulu te betwisten. Maar Iona merkt dat ze ouder wordt en dat ze op de redactie haar niet meer voor vol aanzien. Haar baan staat op het spel en bovendien maakt ze zich zorgen over thuis.
In De reizigers van perron 5 ziet ze regelmatig dezelfde mede-reizigers, maar niemand praat ooit met elkaar. Tot de vervelende zakenman, die altijd zo wijduit zit en hard in zijn telefoon praat, bijna stikt in een druif en een aanwezige verpleegkundige zijn leven weet te redden. En dat is het moment dat de onzichtbare barrière is doorbroken en de levens van al die mensen in de coupé met elkaar verweven raken.
Piers, de succesvolle zakenman die zijn leven wil omgooien, Sanjay de verpleegkundige die niet weet hoe hij het meisje moet aanspreken op wie hij verliefd is, Martha die iets doms heeft gedaan en daardoor op school het pispaaltje is geworden en Emmie die twijfelt over welke stap ze nu moet nemen in haar leven.
Door die ene druivenpit die verkeerd terecht kwam, ontstaat er in de coupé een groepje mensen die een onwaarschijnlijke, maar daardoor zo mooie vriendschap met elkaar sluiten. Iona is de spil die alles in gang zet en haar levenservaring kan gebruiken om anderen te helpen, maar tegelijkertijd weten de anderen háár te helpen. Iedereen zet stappen en levens worden blijvend beïnvloed en veranderd.
De reizigers van perron 5 is een heerlijk hartverwarmend en fijn boek, dat ik met ongelofelijk veel plezier heb gelezen. Het is geen strikt lineair verhaal, want je gaat van de ene persoon naar de ander, en dat maakt dat de aandacht goed vasthoudt. Het is geschreven met humor en met vaart en ondanks de soms zware thema’s die aan bod komen, is het geen moment een zwaar boek. Het is juist een boek dat je uit de kast pakt als je opgebeurd wil worden, want je kunt het niet lezen zonder een grote glimlach op je gezicht.
—
Eerder verschenen op Bettina schrijft
