Die de roos wil plukken, mag de doornen niet ontzien
[Recensie] Tracy Rees werd geboren in 1972 en komt uit Zuid-Wales. Ze schrijft historische romans, in 2015 won ze de Best Historical Read Award en ze won ook de Richard and Judy Search for a Bestseller-Competition. De rozentuin is haar derde boek dat in het Nederlands vertaald is, eerder verschenen Het geheim van Silvermoor en Het familiegeheim van Florence Grace. De vertaling is gedaan door Erica Disco.
“De rozentuin gaat voornamelijk over de vriendschap tussen vrouwen, over de manieren waarop we elkaar kunnen verbazen, verheffen en ook tot steun kunnen zijn, want niemand is in staat om alles tegelijk te doen,” aldus de auteur. Rees vertelt ons het verhaal vanuit verschillende standpunten en perspectieven. Het hele verhaal speelt in Londen op het einde van de twintigste eeuw. De kloof tussen arm en rijk is enorm groot; wie voor een dubbeltje geboren is, zal nooit een kwartje worden. Of toch wel? Twee sterke vrouwen en een pienter meisje spelen de hoofdrollen, ze acteren in een wereld waarin de vrouwen ondergeschikt zijn aan de mannen. Een rol die ze eigenlijk niet zien zitten en waartegen ze in verzet komen.
Mabel, Mabs, Daley is achttien jaar en haar broertjes en zusjes zijn grotendeels afhankelijk van haar. Ze werkt, als jongen verkleed, in de haven van Londen. Zwaar werk voor weinig geld. Haar moeder is overleden en haar vader zwelgt in verdriet en drank. Door een gelukkig toeval, kan ze gaan werken als gezelschapsdame in een mooi huis bij de familie Finch. De moeder van dat gezin is psychisch niet in orde en heeft gezelschap nodig. Het gezin Finch heeft vier kinderen, drie van hen zijn intussen volwassen maar Ottilie, Otty, is pas twaalf jaar. Otty is superslim en verveelt zich de eerste maand dat ze met het gezin in Londen wonen. Vroeger woonden ze in Durham maar door haar moeders ziekte zijn ze verhuisd naar de mooie wijk Hampstead in Londen. Otty doet veel indrukken op in haar zwerftochten die eerste maand. Olive woont ook in Hampstead, ze is een volwassen vrouw die bij haar ouders in een prachtige stadsvilla woont. Ze is (nog) niet getrouwd maar wil wel heel graag moeder worden. Ze haalt de vierjarige Clover op uit het weeshuis en wordt haar moeder. Een rol die veel zwaarder is dan ze verwacht had. De levens van Mabs, Otty en Olive worden op een aangename manier door de auteur met elkaar verweven. Steeds is één van hen aan het woord, de hoofdstukken wisselen elkaar vlot af. Er ontwikkelt zich een diepe vriendschap tussen de drie, met name tussen Mabs en Olive. Ze steunen en stimuleren elkaar, helpen waar dat kan en anders zorgen ze dat er adequate hulp komt.
Rees schetst een bijzonder tijdsbeeld, in die tijd hadden vrouwen nog maar weinig rechten. Bij een huwelijk werd de man de baas over geld en gezin. Meisjes uit welgestelde gezinnen werden voorbereid om een goede gastvrouw te worden, studeren was uit den boze, ze werden dom gehouden. Maar als je arm én vrouw was, werd het helemaal moeilijk! Naar school gaan was er dan nauwelijks bij, je werd vaak thuis gehouden om mee te helpen. Mabs is maar kort op school geweest en kan niet lezen of schrijven, maar ze is beslist niet dom, ze weet op een of andere manier toch voor broertjes en zusjes te zorgen, helemaal nu ze daarbij geholpen wordt door haar vriendinnen. Een duister geheim van Otty’s moeder lijkt de onderlinge verhoudingen op scherp te zetten maar uiteindelijk leidt dat ertoe dat de drie elkaar onvoorwaardelijk steunen en ze alle drie voordeel halen uit deze onverwoestbare vriendschap.
Het overheersende thema is ongelijkheid, dit thema komt op verschillende manieren terug evenals de kracht van vriendschap en samenwerken. Wederom een mooie historische roman van Tracy Rees.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
